Tell me quando quando quando

Inmiddels zijn we aangekomen in Italië, vanuit Nice helemaal niet zo ver en ingewikkeld als het lijkt. Een paar uurtjes rijden ( een paar is twee, maar dat klinkt toch anders) en je rijdt zo het prachtige Arenzano binnen. Inchecken, zwembroek aan en gaan met die banaan. Boet heeft sinds kort zwemles dus die heeft er al zes bommetjes op zitten. Ik zit rustig op de rand van zwembad te doen of ik niet bij dat bommetjes makende kind hoor. Komt er een zongebruinde mevrouw naast me zitten. Ik verdenk haar ervan dat ze wil laten zien hoe bruin ze is, wat een oersimpel klusje is als je naast mij gaat zitten. Maar net zoals ik zit te doen alsof ik niet bij dat bommetjes makende kind hoor, staat er ook op mijn voorhoofd: kom niet met me praten. Deze mevrouw kan waarschijnlijk niet lezen, want ze doet het toch. Het strand is te vol, het zand kriebelt tussen haar tenen, de mensen zijn niet te verstaan en het is zo warm. Ze spreekt Duits en heeft mij waarschijnlijk al met Boet horen praten dus ik ben op alle fronten door de mand gevallen. Ik knik meelevend en zeg dat ze morgenvroeg misschien het strand eens moet proberen dan is het vast niet zo druk en dan kriebelt het zand ook wat minder, ‘s morgens.   (Check de eerste foto, dat is ‘s morgen om 9.30 uur, maar dat wist ik toen natuurlijk niet)

Alle restaurants in dit dorp zitten vol dus we eten in het hotel. Helemaal prima, want er is live muziek. Ik hou van live muziek vooral als het 1 meneer op een keyboard is en hij: baby when will you be mine, tell me quando quando quando zingt. Terwijl Bart zich afvraagt wanneer hij I just called to say I love you inzet, speelt hij come on baby light my fire en krijgt ik pasta met kreeft. Het leven is mooi....

Als Bart en Boet de volgende morgen op het strand gaan kijken komen we erachter dat dit een ultra populaire badplaats is, je kunt je kont niet keren of iemand anders kratst eraan. Wij rijden snel door naar Joop, Karlijn, Bo en Koen die zitten in Meina.

Een weerzien dat binnen een paar minuten gezellig is en wij doen natuurlijk niet moeilijk als er wijn is én eten. Zwemmen, eten, drinken, zwemmen, eten en drinken en de dag en avond zijn in no time voorbij.

22 juli, een dag als alle andere, of toch niet. Onze lieve Angela zou vandaag haar 40ste verjaardag vieren. Dit zorgt ‘s nachts altijd voor een gekke droom en ‘s morgens voor tranen. Maar ook voor zin om te proosten en het leven te vieren, want dat kon ze. Het liefst met champagne. 

Een cappuccino, een schattig Italiaans dorpje en een bootje dat ons naar een eilandje met een klooster brengt zorgt voor een goed begin van de dag. Bo slaapt eigenlijk de hele reis inclusief boottrip van een paar minuten en Boet maakt zich zorgen dat ze alles mist. Op het eilandje is de spreekwoordelijke hond begraven en Bo wordt wakker als we het bootje weer opstappen. Boet zegt lief tegen zijn 2-jarige vriendin. Je hebt niks gemist hoor Bo.

We belanden op een strandje aan een meer, waar we de rest van de middag doorbrengen. Ze schenken hier alleen prosecco, proost Angela, op jou en op het leven.