Doe de groeten aan je tante.. welke tante?

Tante Lien, welke Lien? Lean back! We hebben een nieuw lijflied te pakken hoor. Nadat ik de boys heb uitgelegd  wat lean back betekent hebben ze er ook een dansje bij. En zoals een aantal van jullie weten.. het lijflied van Boet hoor je niet 1 keer per dag.. 1 keer per half uur komt meer in de buurt. Hij wordt gelukkig af en toe afgewisseld met Sterrenstof, anders was ik die Jeugd van Tegenwoordig gaan haten en tante Lien erbij. 
De vakantie van Teuntje zit erop en die van Bart voorlopig ook. We kwamen apart in La Douce France en we verlaten het land ook weer apart, iets met werken en slecht plannen. Een paar heerlijke dagen samen met Sef en de big boys Thuur, Mees en Daniel volgen. Als Charly en Julie dan ook nog voor onze neus staan kon Boet zijn geluk niet op. Door de afwezigheid van zijn vader kon ik er helaas niet onderuit… ik moest en zou mee op die bank achter die boot. Ik lig graag op een bank, voor eventjes, maar ik lig nog liever op een bedje aan het strand, zwemmen behoort niet tot mijn favoriete bezigheden, maar zelf ik kon de ietwat angstige, maar vooral vragende gezichtjes van die drie niet weerstaan. Ik weet niet wat me bezielde, maar ik ging mee. En Don maakte maar al te graag foto’s. Ik piste in mijn broek van het lachen en de kapitein van het bootje maakte daar gretig gebruik van.. hij bleef maar gaan.. je kunt niet echt van dat ding afvallen, maar het gevoel dat die bank KAN omslaan en je door de lucht katapulteert is just the fun of it. 
Woensdag was het tijd om een laatste croissantje naar binnen te proppen en de taxi in te springen naar het vliegveld. Een kalme, maar duidelijk waarschuwing van Bart over vliegen met Easy Jet bleef door mijn hoofd spoken toen de taxichauffeur een paar files in reed. We huppelde de terminal in en na een paar bochten klonk dat angstaanjagende filmische muziekje in mijn hoofd.. hoor je het? Rijendik stonden de vakantiegangers naar verschillende bestemmingen opgepropt in de vertrekhal en maar 3 balies open. Een snelle blik op mijn horloge leerde me dat we nog tijd hadden, maar na 10 minuten, een kleine telsom en een blik voor- en achter me werd me duidelijk dat we dit nooit gingen halen. Nooit.. niet misschien of op het nippertje.. maar nooit. Ik vroeg de vriendelijke jongen die tussen de rijen doorliep hoe hij dacht dat we het op deze manier gingen halen en hij lachte schaapachtig. Dat haalt u inderdaad niet toen hij mee keek naar mijn boardingpass. Maar er was nog een andere vlucht die eerder vertrok dus alle passagiers van de vlucht naar Glasgow moesten nog eerst. We werden weliswaar uit de rij gehaald, maar het schoot dus nog steeds niet op. En de klok bleef tikken. Boet voelde dit en werd stil en verdrietig.. wat nu als we het niet halen? Ik beloofde hem dat ik wel een oplossing ging vinden… toen we eindelijk aan de beurt waren.. stonden er nog 12 minuten op de klok voordat de gate dicht ging. We renden terug naar de security rij en een lieve mevrouw liet ons snel voor gaan. Als volleerd reizigers gooide we al onze spullen ik de grijze bakken en sorteerde het zoals ze van je verlangen. Laptop uit de hoes, ipads apart.. vloeistoffen eruit.. hoppa.. nog 4 minuten op de klok. Toen we aankwamen bij de  juiste gate, zakte de moed me ik de schoenen.. niemand meer… een lege gate.. iedereen al in het vliegtuig. Ik was al lopend aan het bedenken wat mijn oplossing ging zijn toen ik Bart zijn kalme doch dwingende stem hoorde in mijn oor.. Easy Jet heeft altijd vertraging… ik begon in mezelf te lachen en vroeg of Boet wat wilde drinken.. het vliegtuig was er nog helemaal niet… Lean back.. en doe de groeten aan je tante..

Na een uurtje vliegen stonden we uiteindelijk op het vliegveld van Palma de Mallorca. Dat was die hele Easy yet - reden, we vlogen naar Spanje en niet naar huis. Ik was vergeten hoe groot dat vliegveld was.. komt niet voor in de top 5 van Europa maar zo voelt het wel. 
Uit alle gaten en hoeken komen de vakantiegangers naar dit eiland. Ik kijk natuurlijk mijn ogen uit en Boet doet een spel wie de Nederlanders zijn.. meestal vergist hij zich en zijn het Duitsers… tel er nog een half uurtje bij op en we komen aan in het hotel met een uitzicht waar je U tegen zegt. Later meer over Mallorca, manieren die de ene bevolkingsgroep wel heeft en de andere gewoonweg niet en de tien dingen die je in een hotel wel hebt en thuis niet.

Met als tipje van de sluier.. een draad in de douche om de natte zwembroek van je zoon op te hangen.. oh en iemand die op het bedje bij het zwembad sangria komt brengen..