Italiaanse steenkolen

Als we in het hotel een zwembad hebben proberen we ( met de nadruk op proberen) Boet altijd te leren dat hij ook lol kan hebben in het zwembad zónder te schreeuwen. Vooral als er bijna niemand in het zwembad is behalve twee stelletjes die lekker liggen te soezen. Probeer het eens om te draaien.. je ligt bij te komen aan het zwembad komt er een kabouter van vijf  aangedribbeld, dan denk je niet: oh yes! Leven in de brouwerij. 

Het hotel waar we vandaag zijn aanbeland heeft zo’n zwembad, mét twee soezende stelletjes. Nadat Boet een paar keer heeft gevraagd waarom hij stil moet zijn: “die mensen hier slapen toch niet?” Legt hij zich er bij neer en juicht in stilte als hij de bal voor de 4e keer achter elkaar in de donut heeft gegooid.

Er komt een meneer aan het zwembad zitten, het type: vierkant hoofd, dikkig en geen plekje huid meer vrij voor een nieuwe tattoo. Een kwartiertje later komt zijn reisgezelschap ook aangelopen, het type: blond, dikke ti.... en dito lippen.

Niet één maar zes dames later vindt Boet het oneerlijk dat hij stil moet zijn dat zijn die mevrouwen ook niet. Ze schreeuwen alleen maar....Bart en ik fantaseren erop los hoe de verhoudingen liggen in dit gezelschap. Een baas met zes vrouwelijke medewerkers, een vrouwelijke baas met bodyguard en vijf medewerkers of een singles reis met toevallig, maar een mannelijke deelnemer. 

Als er een app bestond om accenten uit elkaar te houden wisten we nu uit welk deel van Roemenië of Rusland ze kwamen.

Desalniettemin, we zijn alweer op de terugweg vanuit Italië naar Frankrijk. Na twee heerlijke dagen bij Paul, Renee, Jikke en Joes en een dagje aan het zwembad met Kristie, Louis, Alain en Lexie verlaten we Bella Italia alweer bijna om naar ‘huis’ te gaan. Het huisje van opa en oma, zoals Boet dat altijd zegt.

Wederom een roadtrip van contrasten. Het bezoekje aan Paul en Renee brengt ons naar een  camping zo groot als Blerick, waar we onze ogen uitkijken, heel de dag is daar wat te beleven. Kinderen hoeven zich geen moment te vervelen ,elke cm is bezet, behalve op het voetbalveld. Het dorpje waar we gaan eten ‘s avonds ademt vrolijke, vakantiegangers. Drommen mensen schuiven langs elkaar heen, vanuit alle hoeken, gaten en campings strijden gelijkgestemde om een plekje in een restaurant. Een vredige strijd hoor, er wordt gewoon netjes in de rij gewacht.

De dag erna brengen we door op een bootje. Paul weet prima de weg op het water en brengt ons naar de mooiste plekjes. Er wordt gezwommen, gedoken, ijs besteld vanuit een varend winkeltje, gelunchend in een idyllisch tentje waar alle opvarende lunchers op een steiger zitten te genieten. En ik? Ik ben vooral heel erg misselijk. De overdosis aan reistabletjes die ik die ochtend heb geslikt werkt natuurlijk niet, die zijn er alleen op de wereld om mij voor de gek te houden.

Ach, er zijn altijd ergere dingen. Moe, misselijk, maar voldaan komen we terug in ons hotel tegenover de camping van Paul en Renee. Yes er is live muziek.  Ya’ll know I love it. Dit keer staat de ontbijtjuffrouw ( of haar zus) met een ipad en een box een lekker moppie te zingen. Ik moet eventjes moeite doen om te ontdekken of ze Italiaans of Engels zingt. Ik herken de melodie van een Robbie Williams liedje, maar blijf twijfelen aan de taal. Als ze even later R.E.M. inzet ontdek ik dat ze evewy wisperur, evewy weeking auer zingt. Engels... Italiaanse steenkolen Engels.

Als Louis en Kristie de dag erna ook arriveren op de camping geven wij ons helemaal over aan ‘de leven’, ‘de camping-leven welteverstaan. We hangen aan een van de zwembaden waar alle talen én ballen je om je oren vliegen. Boet heeft zijn eerste mini golf ervaring en huilt wanneer het balletje in de laatste hole dan echt verdwijnt. En eten met zijn allen pasta en pizza, zoals het hoort in Italië. 

En nu zitten we met onze nieuwe Oostblokse vrienden aan een nieuw zwembad in Pigazzano.