De laatste der Mohikanen

Voor degene die geïnteresseerd zijn.. he’s still standing! Ik bedoel swimming… de laatste der Mohikanen. 
Een klein detail, wij zijn een weekje op vakantie. Tegenwoordig hoeft dat niks uit te maken, je hebt een soort steentjes die je in het water gooit en die geven voeding af. Ik weet alleen niet of je de vissen, correctie vis, dan eerst moet leren hoe hij dit dan opeet. Dat stond niet in de handleiding. Op hoop van zegen dan maar.

Maar we zijn weer op pad, na een nachtelijk feestje in de Maaspoort dat, volgens mijzelf mijn totale supervisie nodig had heb ik een uurtje op de bank gelegen om vervolgens te douchen en de auto in te springen. Ik wist niet meer precies hoe het voelde om een nacht over te slaan. Ik weet het nu weer en ik zal jullie zeggen het is geen aanrader. Een kater is er niks bij, dus achteraf had ik ook nog spijt dat ik niks gedronken had. Dan weet je past echt waar het gevoel vandaan komt.

Na een vliegreis van een paar uurtjes een korte taxirit met George streken we neer in het hotel. Hotel is trouwens het verkeerde woord. We streken neer in het dorp. Een aaneengeschakeld resort met alles wat je nodig hebt, heel veel mensen.. alleen je ziet ze niet. Overal is het rustig behalve als je ‘s avonds gaat eten. Dan ineens komen alle vakantiegangers bij elkaar en verzamelen zich in de 26 restaurants die het dorp rijk is. Als je niet hebt gereserveerd, heb je pech. 
Ik vond nog een restaurant in de dorps-app waar we op een schappelijke tijd konden eten. Normaal maakt het niet zoveel uit wat je aan hebt als je gaat eten, maar nu hoort het een klein beetje bij de inhoud en de climax van dit verhaal. Bij aankomst, op de fiets, in het een dorp kun je tenslotte fietsen, keken de heren bij de entrance ons een beetje gek aan. Toen de fietsen pontificaal voor de deur werden gezet. Zij zouden wel even zorgen dat ze netjes geparkeerd werden. Een zacht muzikaal behangetje verwelkomde ons. En de sjiek geklede obers gaven ons al een kleine hint. Mijn spijkerbroek en sneakers voelde ineens niet meer lekker..Toen onze stoelen werden aangeschoven wist ik het…. Wij hadden de duurste tent van het dorp te pakken. Onze beste vriend google vertelde ons dat er een 3-sterren chef in de keuken stond. Yes… heerlijk eten en niet naar de prijzen kijken. That’s the only way to survive. Dat deden we dus ook.. heerlijk eten en niet nadenken. 
We moesten ons tenslotte goed voorbereiden voor de dag erna: the Baer Grylls survival experience. Getogen in een korte broek met trui, want om 9 uur is het nog fris. Gingen we het bos in met een boomlange kerel in afritsbroek. George genaamd, ik bedenk me nu dat de taxichauffeur misschien een andere naam had. Boet werd geleerd hoe hij in de wildernis kon overleven, vuur maken, het noorden vinden zonder kompas en hout hakken met een echt mes. Het vuur maken ging snel en behendig, echter bedacht Boet zich toen het goed fikte dat het weer uit moest anders vloog het hele strand misschien in de fik. Geen foto’s dus als bewijs. 
De zon komt door, wij hebben een klein strandje opgezocht in dit dorp en de wijn wordt zometeen gebracht. Wie doet ons wat. En als je ons wat doet… hebben wij Baer Grylls junior bij ons.. 

1 PS voor mijn zus: we hebben voor de komende dagen de restaurants gereserveerd.

1 PS voor Nico: donderdag staat het klimbos op het programma, is echt leuk hier voor Bobby

1 PS voor Hanneke: het is verboden te duiken in het zwembad, Pietertje doet het stiekem als de badmeester niet kijkt.