Ik had één taak…

Ik maak me  al een paar dagen zorgen, bijna een week al eigenlijk. Ik ben maandag in alle vroegte van huis vertrokken. Na een paar weken redelijk veel werken, weinig thuis, weinig slapen. Ik heb de woonkamer en de keuken niet veel gezien en zij mij ook niet. Afgelopen zondagmorgen mijn koffer ingepakt, alle deuren gecheckt… de planten hoefde ik geen water te geven en de tuin hoefde helaas voor de thuisblijvers niet gesproeid te worden. 
Om 01.30uur in bed en na 2 uurtjes slapen ging de wekker weer. Laatste check of ik alles heb en mijn attente taxichauffeur staat al voor de deur. In joggingbroek, maar zo fris heb je een taxichauffeur nog nooit gezien. Ja, aan mijn favoriete collega is een perfect taxichauffeur verloren gegaan hoor. We bespreken op de weg naar het vliegveld nog even wat we de laatste week niet besproken hebben en rijden een korte file van auto’s in… ik houd mijn adem even in.. is het dan toch waar.. hebben de zoon van de buurvrouw van mijn tante en mijn schoonmoeder dan toch gelijk en is het in Düsseldorf zo vroeg in de morgen afgeladen vol met vakantiegangers. Ik zeg gedag en loop hoopvol door de deuren van de vertrekhal. God nee.. ik zie rijen… ik check de juiste balie op het bord en loop door. Er staan idd rijen, maar ik sluit niet aan en loop door naar de plek waar maar 1 wachtende voor me is. Ik hoor jullie denken.. niet doen Eef, niet in die rij gaan staan, jij staat altijd in de verkeerde rij. Er gaat een arm omhoog achter de balie.. next…
En binnen 1.5 minuut heb ik mijn koffer ingecheckt. Ik besluit nog even te blijven staan en kijken naar de steeds langer wordende rijen. Het is een feit… mensen zijn schapen, volgen gedwee en sluiten aan in rijen waar mensen staan, want dat is veilig. 
Fluitend loop ik verder naar de gate waar ik moet zijn.. bij de koffiebarretjes gebeurt exact hetzelfde.. rijen dik staan ze te wachten om te bestellen. Ik loop een hoekje om en daar staat niemand. Zal wel stinken dadelijk met al die schapen in een vliegtuig.

Ik dwaal af, want ik vertelde dat ik me zorgen maakte. Over die ene vis die ik de afgelopen maanden in leven heb gehouden. Het vele werken van de afgelopen tijd heeft ervoor gezorgd dat ik volgens mij af en toe vergeten ben het beestje eten te geven. Denk ik… maar ik weet het eigenlijk niet zeker. Ik heb zelf ook niet zoveel gegeten. Het zal toch niet dat ik hem alsnog laat sterven door gebrek aan voeding. Ik google snel hoe lang een vis zonder eten kan. Beloofd niet veel goeds helaas….
Inmiddels zitten er een paar heerlijke dagen op, zoals de meeste van ons gewend zijn hangen de dagen aan elkaar van eten, drinken en relaxen. Ja ik dan.. Bart koopt tussendoor nog even een nieuwe hoes voor de parasol, stippelt een dagje Italië uit, tankt de scooter en auto weer vol en rijdt rondjes met Boet en Teuntje op die volgetankte scooter. Hij reserveert plekjes bij de juiste strandtenten en restaurants om met de snot vooraan te zitten bij de wekelijkse vuurwerkshow. Want deze heeft onze Teun nog niet gezien. En geloof me.. het is de moeite waard.. alleen dit keer is het nogal spannend, want het waait al de hele dag stevig. Zo stevig dat de vuurwerk pontons er niet liggen als we aankomen in het restaurant. Als er een bootje aan komt varen met immens grote geluidsboxen erop en een luide stem klinkt, spitsen de oren van de jongens zich. In het Frans, Engels en Italiaans vertelt de stem dat het vuurwerk om 22.00 uur gaat beginnen. 
Je ziet dat Boet enorm baalt dat hij een van de gesproken talen niet vloeiend spreekt en kijkt ons vragend aan. Om 22.00 uur komt dan toch echt die eerste verlossende vuurpijl. We kijken de ogen uit.. 

Teun en ik fietsen terug vanuit Juan Les Pins. Op de heenweg snapt Teun niet precies waarom we op de fiets gaan, maar op de terugweg is hij blij en fietst hij lachend tussen alle auto’s en scooters door. Wat een schapen hier.. iedereen sluit aan in de file, want dat is blijkbaar veilig…en oliedom.

Voor degene die zich eventueel zorgen maakte over de last one swimming. Rob stuurde me net het verlossende appje. Samen met zijn programmaboekje voor Zondag in het Zuiden (een must see trouwens, echt je krijgt spijt als je niet gaat vóór 2 september) heeft hij de vissenkom opgehaald. HIJ LEEFT NOG!