Het is net een crematorium

Neeee, ik heb het niet over het Spaanse hotel waar ik op dit moment verblijf. Daar moet ik nog even een synoniem voor bedenken. Hier kom ik vast later op terug. Maar het klinkt als: tempel.

Ik verbleef een paar weken geleden in een saunacomplex dat verdacht veel op een crematorium leek. En ik beloofde mijn sauna kompanen dat ik hier, op zijn minst, een paar regels aan zou wijden. Nu volgen die regels.

Laten we voorop stellen dat ik, wanneer mogelijk, zeker terugkom bij deze sauna. Het is een aanrader. Maar ook even wennen als je aankomt: met een elektrisch treintje. Voor wie Rob Luckers hitserie: de 7 kleine criminelen heeft gezien, van de buitenkant lijkt het op het bankgebouw uit die serie. Heb je deze reeks nog nooit gezien dan lijkt het op een crematorium. Strak,  angstaanjagend, ongezellig met een hoge trap die naar een kille entree lijdt. Ik begrijp dat ik nu geen reclame maak, maar niets is minder waar. Als je binnenkomt denk je heel even: kom ik hier ooit nog levend uit. Maar als de aardige meneer bij de ingang  van de sauna’s je vertelt dat er verschillende kristallen in het gebouw een belangrijke betekenis hebben vergeet je dit snel. Dan ga je je afvragen of er mensen zijn die hier echt intrappen. Enfin, wij waren bij deze kristal-introductie nog niet compleet en besloten even koffie te gaan drinken om op onze metgezel te wachten. Wij hadden goed geluisterd naar het ‘verboden voor mobiele telefoons’ bordje dus waren niet alleen neks maar ook onbereikbaar. Vergeefse pogingen om bij de receptie door te geven dat wij koffie zaten te drinken zorgde ervoor dat we ons terug naar de ingang begaven om daar rond te dwalen en onze metgezel op te wachten. Maar waar was die fucking ingang ook alweer.

Niet te doen dit gebouw. Uiteindelijk, metgezel gevonden, herenigd en op pad. En paden… die waren er ze brachten je naar een prachtig meer, een bos met dromenvangers en voetenbaden, waar je van moet plassen. Een soort van efteling onder de sauna’s. 
Een hier-had-je-bij-moeten-zijn belevenis. Net als de massage die we geboekt hadden. Niet wetende dat twee van ons samen in een kamertje zouden belanden met Wim en ik-ben-je-naam-vergeten.  Van de zenuwen sprong ik, nog steeds neks, met slippers en al met de slappe lach op het massage bedje. En riep tegen mijn jonge, knappe, maar vooral serieuze masseur: “wat ben ik blij dat ik jullie nooit meer hoef te zien.” Zij konden toch ook niet weten dat wij het net hadden over wat je in een gastenboek van een sauna moet schrijven als die sauna op een crematorium lijkt. En gewoon dat neks zijn zorgt dan toch weer voor ongemakkelijke momenten als je je badjas uit moet doen.

Ik hoop dat Wim en ik-ben-je-naam-vergeten ‘s avonds aan de keukentafel ook zo hard hebben moeten lachen. Om mij, neks, met slippers op de massagetafel. Morgen vertel ik over Valencia ik beloof het….