We can’t hide

Al doen we nog zo ons best…ik tenminste.. om niet zo op te vallen, er niet uit te zien als een toerist op zoek naar die ene hotspot om lekker te eten of die kathedraal met fucking 207 treden om over de stad uit te kijken. Ik probeer het echt, brabbel zelfs een beetje Spaans, maar niemand die erin trapt. We zien er gewoon uit als toeristen. 

Is onze eigen schuld hoor, want we springen in een stad als Valencia binnen 20 minuten.. OP EEN FIETS. Want wat is het heerlijk om een stad rond te fietsen. Nu is Valencia een vrij uitgestrekte stad en met een jongetje van 7 en iemand die misselijk wordt in taxi’s, is fietsen dan ook de beste oplossing. En wat waren we weer een bezienswaardigheid. Want ons jongetje van 7 zat achterop een soort tandem. Een fietsje dat aan een grote-mensen-fiets wordt vastgemaakt. En trappen maar. Nee.. Boet hoeft niet te trappen en Bart des te harder. Maar zoals menig andere keer in het buitenland, met of zonder tandem, zijn we een bezienswaardigheid.
Maar wat is het fietsen in een stad toch fijn, vooral door deze stad. Fietspaden genoeg, tegenwoordig wat hinder van elektrische steps, maar dat mag de pret niet drukken. En we trappen wat af. Boet wil graag naar het museum voor de wetenschap. God weet van wie hij dat heeft. Allerlei proefjes en weetjes en gekke dingen waar je slimmer van wordt. Wij onthouden het allemaal niet meer, maar Boet heeft het er twee dagen later nog over. Wij verbazen ons vooral over het feit dat we nagenoeg niks meer van de stad herkennen. Toen we aankwamen was het al donker, dus we gaven de nacht de schuld, zoals Wolter Kroes ooit ook al deed. Maar ook overdag kwamen er enkel vlagen ons bekend voor. Het langgerekte strand met al haar restaurantjes begon mij gelukkig wel te dagen en ineens zag ik het hotel waar we ooit sliepen toen we Nico opzochten. Gelukkig…een kleine herkenning was daar. Natuurlijk veranderd een stad ook na al die jaren inclusief corona. Ontzettend veel gesloten deuren, die helaas deze crisis niet hebben doorstaan. Maar op dit moment ( lees herfstvakantie) toeristen genoeg. Je pikt ze er overal weer uit. We zaten een heerlijk Spaans wijntje te drinken bij een barretje dat uitkeek op de 207 trappen tellende kathedraaltoren en je ziet het gewoon. De Nederlanders op de fiets.. 90 % van de fietsers in Valencia zijn Nederlanders. Pa voorop als navigator en moeder met minimaal 3 kinderen erachteraan. Af en toe een verdwaalde Duiters, maar WIJ  Nederlanders fietsen. 
Als je het een tijdje vanaf de zijkant kunt bekijken zie je ze ook elke keer terugkomen. Naast het barretje waar wij zaten zat een ijskraam. Wij kwamen enkel bij dit specifieke Spaanse barretje uit, omdat Boet goed had gegeten en een ijsje kreeg. Tenminste we dachten een ijsje…. Maar toen hij stralend van oor tot oor de ijskraam uitkwam bleek het om een IJS te gaan. Mama, de mevrouw had geen ijsschep, maar een opscheplepel. Ik denk dat wij twee Spaanse wijntjes op hadden toen Boet eindelijk klaar was met zijn IJS. En wij maar loeren.. bijna iedereen kwam teruggelopen, naar die ijskraam met de opscheplepels. Zou de kraam ik in de lonly planet staan.

Een dagje strand mocht deze herfstvakantie ook niet ontbreken. Want in de zon is Valencia om deze tijd hemels, meer dan hemels. De temperatuur van het zeewater is nog te doen en de golven zijn episch ( aldus het jongetje van 7) en dan nog het Bio Park. Een klein half uurtje met de taxi en je staat in een fantastische dierentuin. De verblijfplekken van de dieren zijn nagebootst van hun natuurlijke habitat. Als bezoeker kun je op verschillende niveaus kijken. Dus je bekijkt een nijlpaard eerst op zijn kop om hem vervolgens tegen zijn kont aan te bekijken…Aanrader… mocht je morgen nog naar deze heerlijke stad gaan.

Een paar super restaurant tips van residenten Jos en Laura zorgen ervoor dat we ‘s avonds heerlijk dineren op de nieuwste hotspots van de stad.

Ik heb me, voor de trouwe lezer, er weer een keer aan gewaagd. Waaraan? Aan cheesecake!

Voor wie mijn cheesecake avontuur in Medellin (Colombia) nog nooit heeft gelezen. Scroll naar beneden en lees Blauwschimmel… 

Bart vroeg zoals gewoonlijk aan de ober wat hij het lekkerste toetje vond. Zonder twijfel riep de ober onmiddellijk: de cheescake with a touch of Stilton. Mijn cheesecake erectie werd binnen een fractie van een seconde weer slap, want dat gebeurde me in Colombia dus ook. En toch.. toch waagde ik me eraan. En voor de cheescake én Stilton liefhebbers.. just do it… La Sastreria en bestel de cheescake…

ps. Die 207 trappen.. voel ik nog steeds