And then.. the end is near

Voor degene die het zich al een paar dagen afvragen. Aangezien ik toch ook bekend sta als iemand met ijzere discipline en een enorm doorzettingsvermogen. Nee, ik heb niet meer gerend. Er is wel een nieuwe smoes bijgekomen: ik hoef niet, ik heb gisteren al gefietst.

Die onvermijdelijke laatste dag is aangebroken. Morgen is het weer uit met de pret! Vandaag wordt nog wel even alles uit die spreekwoordelijke kast getrokken. Want meneer Allers heeft de smaak te pakken. Er is een wereld voor hem open gegaan deze reis, want hij is niet alleen oud genoeg om de uitlaat van de scooter aan te raken (en achterop te mogen) maar hij mag ook op die opblaasbare banden-banken-bananen achter een boot op het strand. Van de week was het dan zover, hij wilde al met Flip en Patoun, maar toen waren ze volgeboekt. Daar ging ie, zwemvest over zijn gespierde torso en trots dat ie was. 

 

Met of zonder 7-jarig kind erop, het gaat hárd. Heb ik van horen zeggen, want ik heb helaas het misselijkheids-gen, zoals vele van jullie zich wellicht nog kunnen herinneren. Lees anders het verhaal ‘Deleted scenes’ nog eens. Ik word al misselijk als ik er alleen al aan denk. 
Ik was ook ongenadig misselijk op de terugweg van ons campingtripje naar Roquebrun. De familie Konings zat op 50 minuutjes rijden op een camping dus wij togen, camping mensen als wij zijn, die kant uit.

Fantastisch, enerzijds omdat de familie Schouwenberg er ook was en anderzijds omdat de kinderen zich de hele dag kostelijk amuseren, ruzie maken met Franse kinderen, er heel veel rosé wordt gedronken, wordt gekanood ( beetje een gek woord) en campinglive gewoon dé leven is.

Bart ging met de mannen naar de Action in de buurt, heel veel anders was er niet. Want Evelien was het gelukt om ons over te halen te blijven slapen. Ik moet natuurlijk vanalles hebben en dan is de Action je allerbeste vriend. Dat bleek… zie hier onze fantastische slaapplaatsen:

Heerlijke avond gehad. De kinderen niet gezien, een live band speelde de hele avond onze lievelingsnummers en Thijs zong mee. Niet door de microfoon hoor, gewoon van een afstandje. 
Evelien probeerde of we nog een nachtje wilde blijven, maar die sloegen we over. Niet om het heerlijke ontbijt, het zwembad en de gezelligheid. Maar gewoonweg omdat de band die avond niet speelde.

Maar nu de laatste dag is aangebroken zijn we altijd een klein beetje verdrietig. Gisteren vierde we hier al een soort van laatste avond, want per ongeluk was er een vuurwerkshow. En wat voor een.. met de snot vooraan. De hele avond zoeken mensen een plekje op de boulevard, waar om 22.15 uur het spectacle losbarst. Bart had een plekje in een restaurant bemachtigd. Een van mijn allerliefste Lonneke’s weet dat dit niet goedkoop is, maar dan heb je ook wat. 20 minuten lang een vuurwerkspektakel op muziek. Het allermooiste van de avond was het gezicht van Boet. Behalve van een afstandje had hij nog nooit echt vuurwerk gezien. Dus deze avond gaat de boeken in. Hij belde ‘s morgens meteen oma op dat hij dit jaar echt wakker blijft met oud op nieuw. Oma probeert dit al 6 jaar…. Nog nooit gelukt. Seven could be his lucky number.

Op dit moment zijn die van Allers weer op de opblaasbank hernia en wiplashes aan het oplopen. En pijn aan je vingers! 
Vanavond nog een keer Boet zijn lievelingstent, waar je gratis pizza, chips en popcorn krijgt. Zoveel mogelijk zout, dan bestellen we er nog eentje.

Ik hoef morgen niet te rennen, want we gaan op de fiets.