Een leugentje om bestwil…

Een leugentje om bestwil mag best, af en toe.. toch? Doe het niet vaak, maar heel soms moet het gewoon. Ik heb gisteren tegen iemand gezegd dat ik ging hardlopen. Het floepte eruit zonder dat ik er erg in had. Ik wilde me niet laten kennen, ik kon niet anders. Het was afgelopen maandag, the day after. Ik zat in een whatapp gesprek met een van mijn allerliefste Lonneke’s (ik heb er twee) ik probeerde haar  uit te leggen hoe je, je bed uitkomt als je de dag ervoor ongeveer 8 km hebt gezwommen, 180 km hebt gefietst en 42 km én een beetje hebt gerend. Nee ze is niet gek, ze is een FUCKIN’ IRON MAN! En in dat specifieke gesprek zei ik per ongeluk dat ik ging hardlopen, ja wat..kon ik anders na haar helden prestatie? Het enige verschil tussen haar en mij is dan ook… she fuckin’ did it.. en ik bleef op het dakterras liggen.

Deze prestatie had mij op zondag de hele dag in de greep. Ik was om 7.00 uur wakker, omdat ik wist dat ze rond 7.30 ging starten. Je kunt dit soort heldenacties volgen via een app en dat dit deed ik dan ook elk kwartier. Samen met de familie Hendrikx - Bosman, die  inmiddels ook in Golf Juan neergestreken waren togen we naar we naar een marktje in Vence. Deze bleek op zondag ietwat kleiner te zijn dan op alle andere dagen. Het half uurtje rijden door de prachtige bergen was het waard hoor. Het blijft onbeschrijfelijk mooi deze omgeving. Alleen de drie kraampjes die er stonden, eentje met olijven een ander met een ondefinieerbaar stuk pizza en een bloemenstal, mochten het woord markt echt niet dragen. Een Franse koffie, wat slenter bewegingen, kaarttrucjes en biertjes verder mochten we de prachtige weg ook andersom bewonderen. En al die tijd bleef ik mijn app verversen. Ik had ondertussen contact met Maastricht, waar de ‘ijzeren man’ daadwerkelijk plaatvond en kreeg foto’s door van een van mijn allerliefste Lonneke’s, met badmuts, op de fiets, hardlopend. En ik bleef maar tellen of ze nog op koers was, niet te langzaam ging en hoe laat ze binnen zou zijn. 
Ze heeft er zelf niks van gemerkt hoor, dat ik de god in Frankrijk aan het uithangen was. Tony en Annemie zorgde dat het net leek of ik erbij was. 

En daar ging ze hoor,  rond 19.30 uur in haar oh zo geliefde Maastricht over die finish. Kippenvel tot onder je voetzolen.. Wat een held. Ik schaam me nog steeds dat ik maandag gewoon op het dakterras bleef liggen.

Morgen zal ik verder vertellen over een heerlijk zwempartijtje in het donker, een dixie waar iedereen bang voor was en Italianen… het zijn net mieren…

Ik heb zojuist trouwens opgezocht hoe je bestwil schrijft. Wat een raar woord…