Wie het weet mag het zeggen

Ik liep een bikini winkel binnen in Italië, ik moest een klein half uur wachten- in -de-ijskraam overbruggen.
En ik snap het mix & match principe echt wel. Zie je een leuk bovenstukje dan kijk je of je er leuk broekje bij kunt vinden. Vaak hebben ze allerlei verschillende passende modellen en kleuren, die matchen. Maar dit was een eigenaardige winkel.. hier hingen geen tot weinig broekjes en als je er wel eentje tussen alle bovenstukjes vond, dan was het totaal geen match of maat. Kom op, je koopt toch een hele bikini.. dan zijn er toch net zoveel bovenstukjes over als broekjes. Ok, ok iets minder broekjes dan bovenstukjes dat snap ik ook nog wel. Maar géén?

Mijn wachttijd was overbrugt, de mannen hadden hun lievelings ijsje en ik verbaasde me vooral over de massa’s mensen die ik even had gemist toen we rustig zaten te eten aan de andere kant van het plein. Massa’s, mieren, krioelende bijen rondom een rozenstruik.. en een treintje dat er dwars doorheen kwam gereden.

Na een nachtje in een prima airconditioned appartement mét zeezicht klopte we aan bij de familie Allers - Melis en consorten in een prachtig agro turisomo Angeli genaamd, in de Italiaanse bergjes. Een heerlijke middag aan het zwembad volgde.. Boet had meteen geregeld dat hij bij zijn hockey en schoolgenootjes mocht blijven slapen dus die kon zijn lol niet op. 
De weg die we op de heenweg met de auto hadden afgelegd bleek iets korter te voet! Met met 100de traptrede. Dineren in een naar plasstinkende steeg is zo gek nog niet met z’n allen. Sterker nog.. plas ruik je helemaal niet als het gezellig is. 
Jullie begrijpen dat het een hels karwei was om Boet de dag erna überhaupt mee terug te krijgen, als ik had gezegd dat hij met zijn vrienden terug naar huis mocht dan had hij ons zonder te twijfelen een kus gegeven en was hij weer weggerend. Echter wil je je gewoon niet twee dagen in andermans vakantie mengen. Zo leuk zijn wij nu ook weer niet. 
Een Italiaans foodfestival in de bergen volgde. Een bebaarde, lieve jongen vertelde in perfect Engels hoe alles werkte, met betalen en bonnetjes en rijen waar je in moest gaan staan. Met wel 200 vrijwilligers werd alles geregeld, van opruimen tot drinken bestellen en eten bereiden. Zonder bonnen, zonder gedoe.. alleen maar heerlijke Italiaanse gezelligheid en dito eten.

Ik vergeet voor het gemak te vermelden dat de weg er naartoe, ook de weg terug was. Met als enige verschil.. duisternis… stel je eens voor.. bergweggetjes, hobbelig en om de paar meter een paar gefabriceerde parkeerplaatsen aan een afgrond..En dat in het donker. Maar we hebben het overleefd, na een simpel ontbijtje aan de weg bij een lieve meneer die iedere morgen zijn barretje om 4.30 uur opent voor geen-idee-wie, hij verklaarde zichzelf ook voor gek, togen wij terug richting La Douce France. 
Voordat we naar Bella Italia reden hebben we  we nog een nachtelijk zwemavontuur mogen noteren. En daar kwam die dixie om de hoek kijken. 

Die dixie stond op het strand, als er geen strandtent in de buurt is moeten mensen natuurlijk ook plassen… logisch. Boet moest ineens ook naar de wc riep hij al rennend uit het water. In koor werd er geroepen, niet door mij overigens, bah niet op die dixie, plas toch gewoon in het water. Maar ik zag aan zijn niksverhullende gezicht, houding én stand van zijn handen.. dat hij NIET moest plassen. Mijn niet aanwezige overwicht en nog minder aanwezige fobie jegens dixies had dus niet te overhand en Boet rende terug de zee in. Je ziet tenslotte toch niks in het donker in de zee, was ieders conclusie, behalve de mijne. Het idee alleen al. Toen ik een half uur later moest plassen liep ik dan ook zonder enige huiver gewoon naar die dixie. Walging is misschien het juiste woord wat vervolgens over ons petit comite heen kwam. En over mij natuurlijk. De meeste van jullie weten dat ik redelijk lange benen heb en een best lange tijd door mijn mond kan ademen. Dus ik raak behalve de deur eigenlijk niks aan in dat plashok. Met het pompje met desinfectie schuim bij de ingang wuifde ik de walging dus ook gewoon weg. 
Ik snap het best hoor als je iets kortere benen hebt en alleen maar door je neus kunt ademen dat het vies is, maar ik heb er geen last van… dus! 
Ben alleen bang dat dit verhaal me mijn hele leven nog gaat achtervolgen.

Maar dit was het dan weer, twee keer magnifiek vuurwerk met heerlijk eten, een heleboel nog heerlijker gezelschap en gastvrijheid brengt ons morgen weer terug naar Venlo. Waar het waarschijnlijk net zo warm is als hier.. mij hoor je niet klagen….

En wie het antwoord weet op mijn bikinibroekjes vraag…. Mag het zeggen..