To selfie or not to selfie

30 juli 2019 - Antibes, Frankrijk

Boet heeft na een halve dag alleen-vermaak op het strand, twee Franse kompanen gevonden. De drie jongetjes rennen als dolle stieren achter elkaar aan en stoten allerlei klanken uit die niks, maar dan ook niks weg hebben van woorden of zinnen. Ze verstaan elkaar gewoonweg niet. Met gebaren maken ze mekaar een en ander duidelijk, maar Boet heeft er net als zijn moeder moeite mee dat hij geen andere talen vloeiend spreekt. Hij komt om de haverklap vragen hoe hij vraagt hoe ze heten, of ze een snoepje willen of, of ze mee gaan een zandkasteel bouwen. En hij neemt er geen genoegen mee als ik zeg: “praat toch gewoon Nederlands ze snappen je wel.”

Het spelletje modder- gooien is al snel niet meer leuk en ik lach stiekem heel erg hard als ik Boet met de aloude dreigende vinger ( wie kent hem niet) zie zwaaien én hem hoor roepen: “nein, dat voind ik noit leuk”. Hij probeert het in ieder geval. 

Oui! We zijn er weer. Het huisje van opa en oma staat er nog en Boet weet alle draaimolens, speelgoedwinkels en ijssalons in de stad ( lees Juan les Pins) binnen no-time weer te vinden. De speelgoedwinkel loopt hij ook weer verdrietig, as always, uit want hij krijgt toch noooooit iets. Maar dit keer is het anders, hij heeft vakantiegeld gekregen van opa en oma en heeft een plannetje bedacht. Als ik nu eens trakteer op een ijsje, dan kan ik van het overgebleven geld een kadootje kopen. Je ziet hem glunderen van trots om zijn zelf bedachte idee. Laten we vooral achterwege laten dat ik hem dit plannetje in fluisterde toen we naar La Douce France vlogen. Dit is zowaar het bewijs dat hij wél naar me luistert. 

Maar daar zitten we hoor, met het allereerste getrakteerde ijsje van Boet. Ik eet eigenlijk bijna nooit ijsjes, maar deze smaakte naar meer.

Het leven in Frankrijk is als dat van een koning. Het is niet zo druk, relaxed en we kijken onze ogen uit. Ik kijk al vrij snel mijn ogen uit hoor, heb niet zoveel nodig en kan me prima vermaken met het observeren van mensen. Zo typte ik ooit eerder vanaf een zwembadrand in Miami over een meisje dat na 30 minuten en vier kapsels verder nog steeds de juiste duckface foto niet had gemaakt. Nou... het kan erger. Een familie wandelt de strandtent binnen waar we zitten te lunchen. Ik stop heel even met kauwen op mijn poké bowl tonijn- stukje, want niet alleen alle mannen in de tent vinden deze Arabische prinses oogverblindend. Als het hele gezelschap zit en de menukaarten zijn verdeeld begint het ‘proces’. De prinses pakt haar telefoon en begint haar kapsel te checken. Ik voel heel even aan mijn eigen strandhaar en besluit er niet aan te komen. De knot op mijn hoofd zit goed, als ik hier iets aan probeer te doen kan het leiden tot een ravage. Een coupe ravage. Na een tientallen keren knippen, denk ik dat ze er prima op staat en lijkt links haar beste kant. Al snel ontdek ik waarom ze elke keer op de achterkant van haar telefoon kijkt, er zit een spiegeltje. Ik hoor jullie denken, ja en toen... Ja sorry dit verhaal was pas echt leuk geweest als ik bij aanvang niet vergat te vertellen dat de ober al vanaf de eerste foto staat te wachten om de bestelling op te nemen. Hij weegt inmiddels een ons.

We ontmoeten trouwens een leuke Zweedse familie die naast ons ligt op het strand. Ontmoeten is een groot woord, maar we zeggen elkaar hallo en vragen waar we vandaan komen en wij leggen vrijwel meteen Boet’s leven in de handen van deze aardige mensen. Want toen de lunchtijd aanbrak wilde Boet eigenlijk nog wel even chillen op het bedje. Na een goede uitleg van zijn vader waar het restaurant precies was, want stel je voor dat hij de verkeerde kant uit loopt tussen de strandbedjes door, lopen wij naar de tafel. Nadat we besteld hebben lopen we allebei  nog even terug om te checken, om vervolgens weggewuifd te worden door de vijfjarige: ”jahaaaaa ik kom wel als ik honger heb, maar op deze manier kan ik echt niet chillen.” Pa knackenbrød fluistert naar me dat we gewoon kunnen gaan hoor, zij zitten er toch. Bart checkt nog een keer als ik de prinses aan het bestuderen ben en komt al gauw terug. Ingestort, de koning van Frankrijk slaapt. 

Foto’s

6 Reacties

  1. Maud:
    30 juli 2019
    Wat heeft hij in zijn hand op die ene foto? Een zwarte kreeft? Een schorpioen?
  2. Johan Hendriks:
    31 juli 2019
    Leuke verhalen Eef.
  3. Nico:
    31 juli 2019
    Keep em comin' pleaaaseee
  4. Mascha:
    31 juli 2019
    Deze prinses (🤪) heeft de koffers gepakt! See you soon 😘
  5. Yvonne den Dekker:
    3 augustus 2019
    Weer mee genoten!
  6. Irmgard:
    6 augustus 2019
    😄😄👍👍weer top geschreven en wat n lekker kind ..😘😘😘💋💋