Here we go again

Geïnspireerd door mijn zuster en op verzoek van Nico gaan we het toch weer een keertje doen. We zijn tenslotte weer in La douce France. Nico ga maar eens lekker zitten. Vooruit dan maar, here we go again. 

En hoe... met het vliegtuig naar Frankrijk is toch een tikkeltje anders tegenwoordig. Klein beetje maar hoor. Anderhalve meter afstand proberen te houden zijn we inmiddels wel gewend dus alleen dat mondkapje is een beetje vreemd. Zelf bij mijn mini oren voelt het na een half uur of ze af gaan sterven en je zuigt dat ding als je niet oppast continu tegen je gezicht aan. Maar ben je eenmaal weer buiten dan rest er niks meer dan de Franse hemelsblauwe- zonder-wolken lucht opzuigen en het mondkapje ben je weer vergeten. Net zoals dat hele virus:

Leef alsof het je laatste dag is, leef alsof corona niet bestaat. Zou Andre Hazes zeggen.

We begeven ons langzaam naar de bekende plekjes en kijken stiekem of er iets is veranderd. Het lijkt van niet, hier en daar een verdwaald mondkapje, losjes hangend over de kin van een serveerster. Als een soort van accessoire. Handgel in overvloed dus Boet blijft netjes zijn handen wassen. En na deze handeling krijg ik altijd een kort en bondig verslagje. Mmmm deze ruikt lekker, maar plakt een beetje. Of gedver deze doe ik niet meer die stinkt. So far so good en we leven als Andre Hazes in Frankrijk met onze eigen aangeleerde regels in acht houdend.

Oma is er ook een paar dagen dus we doen rustig aan. Eten en drinken, liggen en kijken of alle bekende winkeltjes en restaurantjes er nog zijn. Bij het ophalen van oma op het vliegveld, bleek er een hele enclave stadsgenoten in het vliegtuig te zitten die een half uurtje verderop hetzelfde gingen doen als wij. Dus waarom niet samen. Een heerlijke lunch aan het strand tot gevolg. Het blijft leuk, bekende treffen op vakantie. De gezellige foto die we maakte krijg ik de dag erna via whatsapp nog eens doorgestuurd. Althans hij lijkt erop... dezelfde plek, ander badpak en wij staan er niet op. Een bewijs dat ze echt, net als wij, iedere dag genieten.

Maar we zijn er nog niet, in het enclave vliegtuig van straks zaten ook Puk, Jan en Fee en daar wilde Boet wel eens gezellig mee lunchen. Een dag vol glijbanen, tosti’s, crepes en go pro filmpjes in Frejus tot gevolg. Het weer naar huis gaan en afscheid nemen is wat lastig, maar we beloven dat we Frankrijk niet verlaten zonder elkaar nog eens te zien. For the record: de afspraak dat ze de laatste twee dagen van onze vakanties komen logeren in Golfe Juan staat al een tijdje. Maar bovenstaande afspraak leest toch veel lekkerder. Je moet het verhaal natuurlijk ook leuk maken.

De rest van het leuke verhaal volgt. Want inmiddels is oma weer naar huis, stond er ineens een verrassing voor de deur en zijn we in Marseille belandt. 
Vandaag gaan we eerst nog een verjaardag vieren mét champagne, zoals ieder jaar. A birthday in heaven. Ik had er gisteravond al buikpijn van. Gewoon, omdat 22 juli zo’n dag is.