Bokdan’s familie-app

Ok.. ik heb het stof er weer afgeveegd en ben keer op keer verbaasd dat deze pagina mij en mijn wachtwoorden na zo’n lange afwezigheid nog steeds herkent. Let’s go…Let’s go somewhere……
We zijn er weer, terug op het nest. 
Het vliegtuig bracht Bart en Boet twee weken geleden alweer samen met oma naar la douce France. En ik had stiekem met een van mijn allerliefste Lonneke’s de boel een week daarvoor al verkend dus Golf Juan en omgeving waren al klaar voor ons.

Een week nadat Bart en Boet waren vertrokken vloog ik ze achterna. In mijn eentje vliegen is mijn hobby, lekker rustig, mijn eigen verhaaltjes bedenken bij de verschillende stellen in bet vliegtuig en in mijn vuist lachen als een moeder een rij voor me haar circa 4 en 6- jarige totaal niet onder controle heeft en de man naast mij de kinderen genadeloos afstraft als ze voor de 12e keer over de stoel hangen en tegen zijn krant slaan. Moeder doet niks en ik kijk haar niet aan, want dan dan ziet ze dat ik denk: ik hou van alleen vliegen. Als al mijn mede- vakantiegangers de koffers van alle familieleden zoeken tussen twee verschillende bagagebanden in. Opgestapeld en van de band gevallen. Heb ik geluk. Ik vis mijn altijd herkenbare koffer van de band en laat iedereen, zonder enig schuld gevoel achter. Ik zei het toch: alleen vliegen is mijn hobby. Boet wacht op me aan de andere kant van de glazen wand en fluistert in mijn oor dat ie me TOCH gemist heeft.

De dagen vliegen voorbij en hangen aan elkaar van relaxen, zonnen, eten, drinken, zwemmen, moet ik nog doorgaan?

Voor jullie beeld: dat zonnen wordt 1 dag onderbroken door regen. Boet en ik gaan met de trein naar Cannes. Want de trein naar Cannes is leuk. Dat de treinreis maar tien minuten duurt is de reden dat Bart gewoon met de auto gaat. Je doet er langer over om bij het station te komen. Zoals vele weten hou je een kleinigheidje… altijd.

Een van de dagen vóór de regen hadden we een rendez vous met de familie Curvers. Een lekker dagje strand, dito eten en drinken én nieuwe snode plannetjes bedacht zoals het hoort als je nog een laatste drankje drinkt op het dakterras. 
Om van A naar B te komen en toch een drankje te kunnen drinken, maken we gebruik van Uber. Een perfecte manier van taxiën, meestal. Want Max en ik hebben pech en staan zonder te overdrijven 45 minuten in de brandende zon te wachten op Sharif. Die ons vervolgens gewoon voorbij rijdt en zonder blikken of blozen zegt dat we niet op de afgesproken plek stonden. Deze actie van Sharif scharen we dan ook maar onder dat spreekwoordelijke kleinigheidje.

Terug naar die regen in Cannes. Als we neer zijn gestreken op een terras valt het op dat er na regen niet alleen zonneschijn komt, maar ook een heleboel arabieren. Alsof zojuist een trein uit het Midden Oosten is gearriveerd. 
En dat gaat met heel veel bombarie. Het terras wordt verbouwd, zodat de allemaal met hun gezicht naar de straat kunnen zitten én alle vrouwen die voorbij komen punten kunnen geven. Oh ja en in 3 etappes kunnen bestellen al kijkende op hun telefoon. Fascinerend, zonder te generaliseren. 
Een aardige meneer die naast ons is komen zitten weet natuurlijk niet dat ik een klein beetje bang ben voor vogels. Hij is met zijn tafelgenoot al een tijdje een friet-etende duif aan het filmen. En opeens…. zonder dat ik het door heb… grijpt hij hem beet met een hand. Niet dat frietje, maar die duif. Vol trots laat hij hem zien en ik kan alleen maar denken aan het moment DAT HIJ HEM WEER LOSLAAT.

Bart lacht me stilletjes uit als ik in een hoekje kruip en wacht. Zou de aardige meneer gezien hebben dat het huilen mij nader staat dan het lachen? Hij maakt namelijk een schijnbeweging om de duif voor mijn neus terug te zetten, maar gooit hem vervolgens de lucht in.

De familie van de aardige meneer lacht op dit moment kostelijk om het filmpje uit de familie app, waar die mevrouw huilt, omdat Bokdan een duif oppakt en weer weggooit.