We will rock you

Weet jij hoe het komt dat wij altijd en overal de fiets pakken?....Waar we ook zijn? Alsof we ons thuis voelen met zo’n stalen ros onder onze kont.

Tijdens de zeer korte voorbereiding van Bart zijn verjaardagstripje kreeg ik een foto doorgestuurd van twee fietsen. Zonder uitleg, daar is Bart heel goed in... iets doorsturen zonder context, zonder aankondiging of titel. Negen van de tien keer stuur ik een vraagteken terug en heb ik not even a clue, waar hij het over heeft. Maar dit keer.... was er geen twijfel mogelijk. Lieve Iris stuurde een foto door hoe de fietsen in Barcelona eruit zagen. Zodat we bij het vinden van de sleutels óók een beeld hadden hoe de bijbehorende fietsen eruit zagen. Want we konden Let’s go somewhere weer eens afstoffen.. op naar een Gaudi en weg van de verjaardagstaart. 

Een korte vlucht mét vertraging bracht ons naar Girona. Omdat onze voorbereidingstijd zooooo kort was, was er ook geen fatsoenlijke vlucht meer te krijgen dus Girona it is. Nou... niks aan het handje hoor. Voor de deur in een taxi en binnen een uur stonden we voor de deur van het heerlijke appartement van Iris en Pim. 5 minuten fietsen van het strand, het Barcelonaalse Vondelpark aan je voeten, een zwembad en twee balkons, dus altijd zon! Never ask for more. Stel, je wilt ook een keer naar Barcelona, check even ih2.nl of dit pareltje nog vrij is.

De zon had er zin in dus fietsen maar...naar een heerlijke lunch met uitzicht op fitness del playa.  Iedereen die al eens op het strand van Barcelona is geweest weet dat er verschillende plekken zijn waar heel spierkwekend Barca naartoe komt om in zwem- of sportbroek aan de rekstokken te hangen. Best leuk om te zien, want net als in elke andere gym, is vooral iedereen op elkaar aan het letten i.p.v. op de 3 x 15 oefeningen die ze doen. Toen ik er voorbij liep om Boet uit het naastgelegen klimrek te vissen viel mijn oog op een ietwat knullige jongen met een afgetraind lichaam, een strakke fietsbroek en sportschoenen met zwarte sportsokken. Hij deed in eerste instantie niet heel veel, maar toen ik langsliep ging hij enthousiast squaten. Je weet wel zo’n biloefening waar je moet bukken alsof je op de wc gaat zitten. Terwijl ik hem mijn rug toekeerde bedacht ik me waarom hij nu juist net die oefening ging doen, ik plukte Boet uit het klimrek en draaide me weer terug. Het duurde echt maar een halve minuut en hij was met een andere oefening bezig; gewicht heffen met twee grote stenen. Toch was ik de enige die hem raar aankeek.

Een dagje fietsen, zonnen, zwemmen, eten en drinken gaat je niet in de koude kleren zitten. Boet rook zijn kussen en smeekte me of hij alsjeblieft zijn tanden niet hoefde te poetsen... please mama ik ben echt veel te moe.

Nadat Boet de volgende ochtend zijn tanden wél had gepoetst. Sprongen we weer op onze fietsen. Vandaag viel het me op dat er veel mensen naar ons lachte en knikte en na een tijdje kwam ik er pas achter dat ze dit doen, omdat Boet achterop zat. Zoals wij allemaal achterop zitten, maar zonder stoeltje. Hij heeft op zo’n ritje maar één taak en dat is zich met twee handen vasthouden. Een fietstas zorgt ervoor dat zijn voeten niet tussen de spaken komen, dus wat kan ons gebeuren én we zijn nog amusant om te zien ook.

Het aquarium was vandaag aan de beurt. Online tickets bestellen i.p.v. in die fucking lange rij gaan staan. Waarom zijn wij de enige die dat bedenken? Vanaf het moment dat we naar binnen liepen begon mij een gesprek met mijn broer me te dagen. De inhoud bleef een beetje vaag, maar hoe langer we binnen waren ( en dat was niet heel lang) werd het me duidelijk. GA DAAR NIET NAAR BINNEN. Het is best leuk om door een donkere gang te lopen waar boven je de vissen en haaien zwemmen. En ook de andere kommen waar zeepaardjes en pinguïns te zien zijn, zijn erg geinig. Maar dat was het dan ook. Je hoopt dat er na elke bocht een soort van verrassing komt.. maar het blijft hetzelfde en dezelfde vissen, want die zwemmen gewoon rond. Kleine bijkomstigheid, dat Boet het speeltuintje leuker vond dan alle vissen bij elkaar. Nu moet ik zorgen dat ik deze ervaring niet meer vergeet en bij een volgende trip niet denk: ah misschien is het leuk om naar het aquarium te gaan.

Een heerlijke fietstocht door de stad brengt ons bij El Bosc de Les Fades, een tip van Lucas, een toeristische achteraf kroeg waar je de weg naartoe moet weten, maar waar je je in de Efteling waant, met bomen, watervallen en af en toe onweer. Boet vond het prachtig en rende als een dolle stier door de tent, bleef er het liefste wonen. En keek lachend naar de gezichten van de huilende kinderen die zich een hoedje schrokken als het ineens donker werd en het begon te onweren. Wij hadden dit tenslotte al minstens drie keer gezien.

Nu een restaurant voor vanavond vinden en tijdens het eten bedenken wat we morgen allemaal gaan doen. 

Let’s go somewhere....

P.S. mijn fascinatie voor selfies kan hier zijn lol op. Het lijkt wel of iedereen met z’n telefoon in zijn hand continue foto’s van zichzelf knipt en ook de selfiestick heeft hier zijn comeback gemaakt. Toen we voorbij de casa van Gaudi fietste stonden er minstens 10 Pakistanen deze sticks aan de rij op te dringen. Die rij is op een doordeweekse zaterdag gigantisch, dus ze hadden alle tien werk. Want iedereen snapt dat je met zo’n stok én jezelf én dat huis erop krijgt. Een grote selfiemakende massa daar bij Antoni voor de deur.

Het liefste was ik daar op een bankje gaan zitten, maar ik ben helaas de enige thuis met deze fascinatie