Burn baby… burn

Degene die de afgelopen jaren mee hebben gelezen, weten dat ik mijn hardloopkledij meestal meeneem op vakantie. Maar zij zijn dan ook op de hoogte van mijn enorme talent in smoesjes verzinnen om NIET te gaan hardlopen. In de loop der jaren zijn ze allemaal voorbij gekomen.

Deze editie waren het vooral: te warm, te laat wakker (vooral de combinatie van deze twee) en geen plaats voor mij op de stoep.

Want oh oh wat zijn Franse toch rare wezens. Lopen ze met zijn 2-en op de stoep en kom je aangerend. Dacht je dat ze aan de kant gaan? Nee joh, IK moet én achterom kijken of er geen auto aankomt én over een verhoogde stoeprand springen om niet bovenop het keuvelende stel te botsen. Hardlopen in Frankrijk doe je met gevaar voor eigen leven. Dus tel die smoes maar bij het bovenstaande rijtje op. Toch ben ik al twee keer geweest en best trots op mezelf, trillseeker dat ik ben.

Het mooie aan hardlopen hier is namelijk het uitzicht wat je hebt als je levend aan het strand bent beland. Daar kan mijn rondje langs de maas echt niet van winnen. Ik lach of zwaai altijd vriendelijk naar mijn mede hardlopers en gisteren ben ik zelfs nog gaan zwemmen na mijn rondje. De ultieme combinatie voor iemand die altijd smoesjes verzint om niet te hoeven hardlopen én zwemmen.

Er werd een paar dagen geleden ook gezwommen met Linda, Siem, Pepijn en Thijm. Ons Sjwaamse bezoek was afgereisd vanuit Port Grimaud. Om een heerlijk dagje boten te kijken in Antibes, te toeren met de auto en met de voeten in het zand te dineren. Zo zien wij ook nog eens wat. Hopelijk zijn ze inmiddels aangekomen op hun eindbestemming, want zwarte zaterdag bleek echt zwart te zijn. Ik zal eens een appje sturen, aangezien het al dinsdag is.

Ben je wel eens aan de Côte d’Azur geweest dan weet je een heel klein beetje hoe het leven er kan zijn en anders ken je de verhalen. Azur blauw water, prachtige stranden, dure wijnen, winkelstraten met te duurste merken en de meeste exclusieve auto’s ze noemen het niet voor niks: leven als een god in Frankrijk. 
Dat veel van deze auto’s gehuurd zijn doet er niet toe en dat de dure winkels voor veel mensen enkel geschikt zijn voor windowshopping is helemaal niet erg. Wij gaan ook lekker op de scooter naar het strand. We kunnen ook lopend, maar op iets verder dan loopafstand zit een heerlijk tentje waar we graag dat kleine stukje verder voor gaan.

Zei ik trouwens we? Ik bedoel Boet en Bart. In Frankrijk mag je vanaf je 7e achterop de scooter, met helm en handschoenen. Dus Boet is de Franse koning te rijk. Als we naar het strand gaan zwaait hij me vrolijk uit en kijkt nog een keer lachend achterom als ik ze achterna rijd… op de fiets. En niet zomaar een fiets. Een voor mijn benen te kleine stalen ros, met een gek gebogen stuur, piepende remmen en ratelende versnellingen. Boet roept me ook nog even na of zijn emmer en schep niet wil vergeten, want die passen niet op de scooter.

Ik voel me iedere keer een bezienswaardigheid, ben het niet hoor, maar zo voelt het wel. Als een god in Frankrijk.

Die scooter zorgde trouwens ook nog voor een een-keer-en-nooit-meertje. Bart heeft Boet wel 100 keer uitgelegd dat je erg voorzichtig moet zijn op de scooter. Hij kreeg op- en afstaples en een preek hoe belangrijk vasthouden is.  Boet snapt het allemaal, dacht alleen dat een uitlaat NIET meer heet is als de scooter uit is.

In Frankrijk zijn ze erg voorzichtig dus je moet eerst naar een dokter alvorens je een creme krijgt en een puik verbandje. Dat verbandje mocht er vanmorgen vanaf als we nog een keertje bij de dokter langskwamen. Dat laatste hebben we maar geskipt er waren circa 50 wachtende voor ons met een dito verbandje.

Boet sprong vanmorgen, zonder verbandje en met een paar hele kleine, goed geheelde blaren op zijn vingers, gewoon weer op de scooter. Hij zwaaide en ik fietste erachteraan.

Zo’n ongelukje zorgt er wel voor dat je eventjes niet mag zwemmen. Dus we reden naar Biot, een klein Frans dorpje iets verderop en gingen een kijkje nemen op de kermis in Antibes. Een kermis, waar de meeste attracties wel een likje verf konden gebruiken, Boet en ik het glazen huis zonder hulp niet uitkwamen en er een fantastische foto werd gemaakt in de Crazy Mouse. Geld verspilling zo’n foto, maar deze is goud waard!