Doe mij Bart maar....

Ik had hem al zien lopen, althans, ik dacht dat ik hem zag lopen. Een van de knapste mannen der aarde, misschien wel de knapste....Matthew McConaughey

Wij hadden net fietsen gehuurd om een rondje te cruisen door Miami en hadden al een aantal km's en bruggen in de benen toen ik hem zag... ik werd er even stil van. Het kan toch niet zo zijn dat hij daar echt loopt met zijn zoon. De dag ervoor had ik net een artikel gelezen over een film die hij in Miami aan het maken was, dus in theorie kon het. Ik wilde niks tegen Bart zeggen tot ik het zeker wist. Aan het einde van de brug waar we fietsen, overigens een super toffe fietstocht over een heleboel bruggen langs het water met het allerbeste uitzicht, stonden een aantal fotografen op gepaste afstand. Toen ik dat zag, sloeg mijn hart een seconde over. Het leek of mijn gebeden gehoord werden, want we moesten stoppen. Ik probeerde zijn blik te vangen, wat helaas niet lukte, maar het idee van zijn zij- en achterkant was al voldoende.         
In mijn nopjes fietse we verder tot Boet in slaap viel achterop bij Bart we maakte rechtsomkeer en fietste rustig terug. Weer aangekomen bij DE plek zag ik de paparazzi weer staan en keek de straat in, hij stond er nog! En nu waren we dichterbij en had ik een full frontal.... 
Het was wel degelijk Matthew, maar in het echt valt het toch altijd een beetje tegen. Een mooie Cees Rullens oorbel, een ik-heb-nergens-zin-in-op-zaterdag homeless haardracht en een te grote broek met dito shirt. 

Nou doe mij Bart maar, die ziet er op zaterdag ook goed uit.

Met dit soort vakanties moet je altijd terugdenken aan wat je ook alweer allemaal hebt gedaan. En hoe kan ik nu vergeten dat we de avond voor de Matthew meeting, een rendez vous hadden met niet alleen Norah en Hans*, maar ook Lenny was heel toevallig in Miami om St. Maarten voor een korte tijd te ontvluchten. Dit zijn wat mij betreft de leukste ontmoetingen en kennismakingen. Want zij maakte voor het eerst kennis met Boet en wij met Eden, de prachtige dochter van Norah en Hans.  Vele herinneringen werden opgehaald, maar ook het leven in the States werd uitgebreid  besproken. We hebben afgesproken komende dinsdag deze avond nog even dunnetjes over te doen.

Miami is treading us well, zon,strand, zwembad, zee, heerlijk eten en een derde rondje hardlopen. Toch hebben we Miami vanochtend voor even verlaten en zijn we naar Key West gekoetst. Een hotel helemaal op het einde van Key West, met alleen nog uitzicht op de zee en Sun Key. De laatste dag van een bootrace zorgt voor een enorme drukte en gezelligheid in dit plaatsje met autentieke gekleurde huisjes met op de hoek Duval Street, waar je, je je in Lloret de Mar waant. Alleen dan met drinkende volwassenen i.p.v. 16-jarige. Ja.. dit bevalt me wel. De weg naar Key west toe, geef wederom stof tot nadenken. De hele weg lang zie wat die afschuwelijke orkaan een paar maanden geleden heeft aangericht. Huizen, nee hele wijken zijn verwoest. Boten en caravans liggen tussen al het denkbare andere puin langs de weg, al maanden, om opgeruimd te worden, een keer.
Voor iedereen die het graag wil weten. Het is de vandaag een stuk bewolkter met hier en daar een fikse regenbui.

Het wordt herfst....

*voor degene die het niet weten. Een jaar of 14 geleden heb ik 7 maanden in Atlanta stage gelopen, bij de toenmalige werkgever van Norah, die toevallig de zus van mijn toenmalige vriendje Onne is.