Take a picture

Ik zal de gek wel zijn, maar ik blijf mijn ogen uitkijken naar alles en iedereen tijdens het maken van foto’s. Familiekiekjes, panorama’s, scenery shots en last but zeker niet least... selfies. 

Het gaat me niet zo zeer om het maken van de foto, maar hetgeen er met het te fotograferen object gebeurt. 

Zodra er fototoestellen in de buurt komen lijken mensen ineens alerter, paardenstaarten worden ontdaan van elastiekjes en de lippen worden getuit. En dit herhaalt zich totdat de foto goedgekeurd is. En dat kan soms even duren. Ik kan dat tafereel heel lang aanschouwen. Misschien ben ik wel jaloers dat ik nooit of te nimmer blijf plakken op foto’s, maar ik verbaas me keer op keer weer, dat dit dit zo ongegeneerd gaat. Op dit moment zit er een dame naast me aan het zwembad al 20 minuten lang de ultieme selfie te maken. Haar lange vlechten hebben al op, achter en naast haar hoofd gehangen, maar het lukt haar denk ik niet om haar lippen er goed op te krijgen. Ik lijk trouwens de enige die er op let, want de rest van de hippe zwembadgangers boeit het voor geen meter.

Gelukkig hebben wij de afgelopen dagen ook foto’s gemaakt, van alles wat we doen. En daar laten we Boet elke keer naar kijken, zodat hij niet meteen vergeet waar we allemaal zijn geweest. Alleen als de foto mislukte of mijn ogen zaten weer eens dicht.. better luck next time. 

Nadat we Tabacon verlaten hebben en Bart aan twee verschillende mensen in het hotel heeft gevraagd of we op deze route de steile bergpassen echt niet zouden tegenkomen zijn we naar Guana Caste gereden. Weer zo’n fantastische route langs gekleurde huisjes, wegrestaurantjes aangekondigd met tientallen zelfgeknutselde borden en heel veel groen en bergen. Een klein stukje dirt road maar al snel herrijst daar het volgende hotel. Waar ik stiekem als Boet in het zwembad ligt de gekochte kadootjes op het bed leg en een spoor van smarties naar de deur drapeer. 

Het filmpje van de zwarte pieten die hem aanspreken op zijn afwezigheid op de den Dekker pakjesavond, valt niet helemaal in goede aarde: ik ben een beetje verdrietig mama, want ik mis mijn huis. Lees: waarom krijg ik geen kadootjes. Als we op de hotelkamer komen weet hij niet wat hij ziet. “Heuh? Sinterklaas zal wel met het vliegtuig zijn gekomen? Ik dacht echt dat ik geen kadootjes zou krijgen!”

Niet wetend dat hij dit alles aan zijn volhoudende vader te danken heeft.

De dag erna rijden we weer door en komen op een plekje wat we drie dagen thuis kunnen noemen. Lieve mensen, een te gekke omgeving een familie apen mét baby, leguanen zo groot als  tekkels bij het zwembad, de mooiste stranden, bossen, regenwouden en de combinatie van deze drie in willekeurige volgorde. Best jammer om hier weg te gaan. Een kort ziekenhuis bezoekje voor Bart voor een spuit leert ons hoe dat in zijn werk gaat in Costa Rica. 

Uiteindelijk gaan we dan echt dit magnifieke land verlaten om voor drie dagen terug te keren naar Miami. 

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn eerste blog hebben we al weken al onze spullen in twee grote reistassen samen met een buggy en twee rugzakken komt er nooit een bagagekarretje aan ons reisritueel te pas. Totdat we aan de counter komen van onze vlucht naar Miami. Uw koffers zijn te zwaar. Ja dat klopt, sorry maar we hebben er wel maar twee is dan standaard ons antwoord. “Dat maakt niks uit” zegt de dame streng. Of je koopt een extra koffer of je betaald $250 extra. Natuurlijk is er geen koffer of tas te bekennen in ons zichtveld dus de creditcard komt tevoorschijn. Vier afschuwelijk Amerikaans, in je gezicht lachende, bemanningsleden op de vlucht daarbij opgeteld zorgen ervoor dat American Airlines niet echt onze favoriet wordt. 

Desalniettemin komen we na drie uurtjes in Miami aan waar de taxichauffeur ons begroet in een dik vest mét sjaal. WTF? Het is hier koud!! Nu vinden Amerikanen het al snel freezing en halen als de temperatuur onder de 20 graden komt de mutsen en sjaals tevoorschijn. Maar ook wij zijn dit al een tijdje niet meer gewend. 

Toch voelt Miami als thuiskomen. Op een of andere manier weet je hier de weg en wil je tegen de bekende gezichten hallo zeggen. De renschoenen worden weer automatisch onderuit de tas gevist. Bart natuurlijk als eerste, want ik wil eigenlijk helemaal niet. 

Als ik mezelf vanmorgen dan toch het bed uitgesleept heb, ken ik het woord spijt niet meer. Het is wel een rare gewaarwording, al rennend in een korte broek en hemdje, tussen de Amerikanen met de winterjas en dito truien. En dan bedenk je maar eens wie er met 15 graden om 8.30 uur ‘s morgens voor gek loopt.

Morgen staat een van de laatste vliegreisjes op het programma naar Bon Bini Curacao, langzaam werken we naar onze eindbestemming Bonaire toe. 

Maar eerst nog een rendez voutje met Dennis, Karlien en baby Donna en natuurlijk met onze eigen Lieke in warmere oorden dan Miami. 

Ik kom net van het zwembad, ga even een trui aantrekken.