Meer dood dan levend

Heb je de vorige blog Deleted Scenes nog niet gelezen, ga dan terug naar start en verlaat de gevangenis zonder te betalen. Maar lees eerst Deleted Scenes!

De volgende stop is Trabacon een plaatsje dat bekend staat om haar Hot Springs en Arenal  vulkaan. Google maps is de afgelopen dagen een van onze beste vrienden dus de route wordt voorbereid. We moeten de bergen door dat wisten we dus ik had al een primatourtje te pakken bij het ontbijt. Na ontelbare bochten, wederom een super mooi landschap, waar ik helaas geen foto's van kan maken.

Het zit namelijk zo: Bart rijdt en moet met een hand het stuur en de andere Spotify bedienen om keer op keer de liedjes van Johny,  Mike, Rosita en Mina op te zetten. Ik kijk alleen maar voor me uit om te voorkomen dat ik misselijk wordt. Ik ben het allang, maar wil de sfeer in de auto niet bederven.   

Desalniettemin, de ontelbare bochten blijven komen en we rijden een bergdorpje in.  Daar had eigenlijk al een lampje moeten gaan branden. De wegen worden iets slechter en de temperatuur daalt van 28 graden langzaam naar 20 en counting. Bart wordt stiller en gefocust, Boet slaapt en ik kan mijn armen bijna niet meer optillen zo wagenziek ben ik. " Als de wegen nog slechter worden, draai ik me om", ik bid in stilte dat dit niet gaat gebeuren, die ontelbare bochten terug, dat red ik niet. Ik heb een manier gevonden om mijn hoofd te ondersteunen op de gordel, want mijn nek doet dat niet meer. Het is inmiddels 18 graden, het waait en het is mistig. Maar mijn topchauffeur Bart rijdt stug door. En ik blijf met mijn ogen dicht hopen dat het zo voorbij is. Op een gegeven moment stijgt de temperatuur weer, trekt de mist weg en worden de wegen ook weer beter. Onze vriend Google maps is geen BFF meer: de kortste route bleek meteen de meest onmogelijke te zijn via de middle of nowhere. Hoog in de bergen moet de terreinwagen zijn best doen om de supersteile hellingen en haarspeld bochten te maken in low gear 4x4 en zonder omkiepen.  Lang leven de 4x4.. je zult der potjemetoetie maar een lekke band krijgen.

De eindbestemming maakt een heleboel goed. Al blijf ik nog een tijdje niet te hebben misselijk, het hotel heeft haar eigen hot springs met warm water afkomstig van de vulkaan die ons uitzicht vanuit de hotelkamer verrijkt. Paadjes en bruggetjes leiden je je naar watervalletjes en overal kun je lekker warm in badderen. De vulkaan blijft helaas ondergedompeld in wolken die er niet overheen lijken te kunnen komen, maar de omgeving blijft magisch.

Boet vindt sinds we een jacuzzi op het balkon hebben gehad de hot springs heerlijk. Dus huppelt vrolijk achter ons aan als we van watervalletje naar beekje lopen.

Costa Rica staat onder andere bekend om de vele sportieve activiteiten die je er kunt doen. Hiken, boomslingeren aan een highline, raften, helaas zit dat er voor ons niet in met jullie grote vriend Boet. De meeste activiteiten vergen om er te komen al een wandeltocht van 3 km. Het kost mij even moeite maar ik leg me er bij neer aan ga zoeken naar een dagbesteding die ook geschikt is voor kinderen.  En daar komt Willy in beeld. Op internet wordt een Chocolate tour verkocht als niet te missen. Dus ik haal Bart over om dat te gaan doen. Boet heeft het woord chocola gehoord dus we kunnen stiekem al niet meer terug. Aangekomen bij de vervallen boerderij wacht een 17 jarige jongen ons op en legt in onverstaanbaar Engels uit dat we nog even moeten wachten tot de tour kan beginnen. En als de tour begint snappen we alle drie niet goed waarom dit een chocolade tour wordt genoemd. De jongen laat ons de fruitbomen zien en zijn tandeloze vaderlaat ons de meest zoete ananassen en papaya's proeven en als de sinaasappels aan de beurt zijn twijfel ik of ik het wel goed heb gelezen. Niet lang daarna ontpopt de tiener zich als een ware Willy Wonka en trekt hij ons mee in de wereld van chocolade. Hij vraagt Boet zijn hulpje te zijn als een soort van oempaloempa. Deze taak neemt Boet uiterst serieus en volgt Willy op de voet. maar waar blijft de chocola? Na het proeven van suikerwater, cocosrum, de slijmerige vruchten die cacao heten komen we aan bij de familiebranderij... eindelijk chocola. Heerlijke chocola, er wordt ook chocolademelk geserveerd die Willy voor me oppimpt met vanille, peper en rietsuiker. En Boet? Boet wordt door opa volgestopt met chocola, daar kwamen we tenslotte voor. 

Opa pakt tussendoor de verrekijker om een leguaan te laten zien die zich verschuild in een boom. Als we daar over napraten op de terugweg zijn we het er over eens dat hgij eruit zag als een tijger. Minstens 3 meter, oranje gekleurd en met het blote oog te zien op een afstand van 25 meter. 

Op de terugweg valt Boet na alle Sing liedjes in slaap en kan Bart het niet laten een paar kadootjes voor hem te kopen. Want al hadden we afgesproken het niet te doen... en hoor je hier alleen maar kerstliedjes...

Morgen is Sinterkaas tenslotte jarig