Puzzel

Als je wel eens een puzzel maakt, dan weet je hoe het voelt als je het even niet ziet. Voor Boet geldt dat al als hij een Paw Patrol variant maakt van 24 stukken en niet met de randjes is begonnen, dan blijft hij kijken en ziet het niet. Soms gaat hij dan verder met kleuren of rondjes rennen en soms wordt hij boos en stopt hij ermee. Teun(tje) en mijn moeder puzzelen ook wel eens, maar dat zijn joekels van soms wel 1000 stukjes. Die maak je niet zomaar, daar moet je een keer omheen lopen, naar kijken, in de kamer laten liggen en de volgende dag weer mee verder gaan. 

De afgelopen dagen zijn Bart en ik, vooral Bart, want ik ben meestal verder gegaan met kleuren of rondjes rennen, bezig geweest met zo'n puzzel van ongeveer 1000 stukjes.

Wij wilde graag op reis zonder alles vast te leggen, dat geeft je een heleboel ruimte en is super leuk om te doen, want de world is at your feet. Maar je moet op een gegeven moment echt keuzes gaan maken, de tickets worden duurder en de hotels raken vol. En vliegen is leuk, maar drie tussenstops, daar zijn wij niet voor gemaakt.

En waar ga je dan naartoe als die wereld aan je voeten ligt. Alle varianten hebben de revue gepasseerd.. zelfs New York is voorbij gekomen. 

Helaas hebben we geen jas bij ons, dus New York viel af.

En als je de bestemmingen hebt gevonden ben je er nog niet, dan is je puzzel nog niet voor de helft af. Dan volgen de hotels en ik heb besloten me daar niet mee te bemoeien. Bart is net een reisbureau, die zoekt, kijkt, zoekt nog verder en vergelijkt en vindt bijna altijd de pareltjes... ik ben een soort reisbureau dat altijd dezelfde reis verkoopt, voor mensen die snel tevreden zijn. 

Nu de puzzel op een paar stukjes na af is zijn we inmiddels in Panama aangekomen. Een mooie tussenstop om morgen naar Costa Rica te vliegen. 

Als je aankomt rijden vanaf het vliegveld zie je enkel hoge gebouwen, torens vol kantoren, banken en woningen... denk je. Want veel van deze torens staan leeg en zijn enkel god en de Panama Papers  weten met wat voor doel neergezet. 

Als we een nachtje hebben geslapen worden we door een Costa Ricaanse (what are the odds) gids opgehaald en hij brengt ons naar de oude stad. Wat een contrast, en misschien vind ik dat wel het mooiste aan de stad tot nu toe, dat contrast. Helaas krijg ik het niet goed op de foto. Maar de oude stad vervaagd door de skyline van de nieuwe stad en samen zijn ze Panama. Zelfs in de oude stad voel en zie je een contrast. Prachtige koloniale gebouwen, opgeknapt in en geschilderd in frisse kleuren. Met eraan vast een uit elkaar gevallen , krakkemikkig huis met hekken eromheen. Klaar om in te storten. 

We treffen het, want 28 november is een feestdag, 196 jaar vrijheid van de Spanjaarden. Dus iedereen heeft vrij... en dat betekent geen verkeer op de weg. Waar alle Panamese zijn gebleven mag Joost weten. Er is geen kip op straat.

Het weer heeft ons vandaag voor de gek gehouden, we dachten dat zou gaan regenen, maar het is bloedheet. Dan is slenteren het goede woord om te gebruiken voor wat we doen.

Omdat de boten in het Panama kanaal pas om half 3 pas weer erdoor gelaten worden, zet onze gids ons af bij een winkelcentrum, want het voorspelde weer heeft zijn entree gemaakt. De Amerikanen kunnen er wat van met hun winkelcentra, maar deze mag meedoen hoor in de Champions League van malls. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel winkels bij elkaar heb gezien. 

Half 3, op naar het Panama kanaal. 

De weg ernaartoe is wederom vol contrasten, sloppenwijken die na het winkelcentrum van net, wat koud op het dak vallen. Heel veel groen wat weer gek staat met de skyline op de achtergrond. En dan die sluis.... je moet het zien, zelfs de foto's laten niet echt goed zien hoe dit in zijn werk gaat. Als we horen dat je ongeveer een jaar van te voren moet reserveren om erdoor te mogen met je schip wordt het misschien wat duidelijker. Wij dachten dat Belfeld een mooi sluisje had.

Onze gids blijkt wederom een loterij lootje, want hij weet er heel veel over te vertellen. Tenminste dat vertelt Bart later aan mij, want ik ben bezig om 1/8ste van de bezoekers van de sluis uit te leggen wat Boet aan het doen is. Hij heeft namelijk een vrije muur gebombardeerd tot goal en speelt voetbal, zonder bal welteverstaan, daarom heeft het wat uitleg nodig voor de omstanders. Die vervolgens mee juichen en high fiven als Boet heeft gescoord en na elk doelpunt bij mij uit zijn flesje water komt drinken. 

Een paar toeschouwers willen met hem op de foto en dat wilt hij met ons nooit, maar met vreemden? No problem!

Hij zegt zijn vrienden cool gedag en we vertrekken in de regen, de stromende regen. De straat van het hotel staat op de kruising helemaal blank... de Panamese kijken er niet van op. Happens every day en vijf minuten later is al het water ook weer weg.

Morgen weer een nieuwe stop.. Costa Rica...... Bart gaat nog heel even puzzelen en reisbureautje spelen.