Nog eentje dan, de allerlaatse dan

Bart zijn duikbril is teruggevonden, eigenlijk was hij helemaal niet kwijt, maar had hij hem gewoon niet meegenomen naar het strand. Dat zet de kwijtgeraakt score terug op 1 duikbril. Maar ik was vergeten dat ik een van mijn geliefde oorbellen ben verloren. Eigen schuld hoor, ik ging snorkelen en vergat een beetje dat ik oorbellen in had. Na ontelbare zebravissen, prachtige groen paarlemoer groene joekels en hele scholen nemo's kwam ik op de kant en heb ik in stilte gehoopt dat hij ergens aan mijn bikini was blijven hangen. Maar aangezien ik zo'n bikini heb die tijdens het zwemmen niet eens om mijn lijf blijft hangen (lach maar Ruud Driessen) was ik mijn oorbel poter.

Laten we hopen dat het bij deze kwijgeraakt lijst blijft.

Zoals gezegd hebben we vandaag de ezel opvang bezocht. Na een korte uitleg van een aardig meisje in een logischerwijs naar ezels stinkend winkeltje kochten we een paar zakken wortels die je aan de ezels mocht voeren. Je kon ook hooibalen kopen, Lieke vertelde ons dat alle ezels dan in drommen om je pick-up bleven hangen om het hooi op te eten. Maar het automobiele verhuurbedrijf had al gewaarschuwd voor zand in de auto. Bij het vinden van zand in de wagen, krijg je een schoonmaakrekening. En jullie snappen dat noch ik, noch Bart deze eilandauto gaat stofzuigen en al helemaal niet gaat ontdoen van hooi. Dus we hielden het bij wortels. Boet vond het prachtig, raam open en voederen maar. Ezeltje... kom maar... ik heb lekker worteltjes voor je. Zijn ogen puilde bijna uit zijn hoofd, want naast zijn lievelingsfilm Sing heeft hij er de afgelopen weken een nieuwe bij gekregen.. Shrek (deel 1 tm 4 plus de Christmas version). En misschien zat de pratende ezel er wel tussen. Een kind van 3 uitleggen dat een ezel niet kan praten, nadat hij deze serie films heeft gezien, zet geen zoden aan de dijk. Een rondje door dit verblijf doet mij beseffen dat het echtpaar dat deze sanctuary runt een hart van goud heeft. Want ze ruiken niet lekker, praten niet en kruipen niet even gezellig op je schoot. Dit is pure liefde met alle ongemakken van dien. 

Gelukkig heeft het verhuurbedrijf niks gezegd over kwijl op alle vier de ramen, anders hadden hadden we deze beestjes natuurlijk nooit een bezoek gebracht. 

Bart was door onze grote Chef Tjeu getipt op een nieuw restaurant van Jonnie en Therese de Boer op dit serene eiland. Een gloedje nieuw resort aan het einde van onze straat huisvest dit. In een woord heerlijk... ganzenlever in de vorm van een oester met de smaak van ganzenlever of toch oester? Ik begrijp dat dit voor sommige niet te bevatten is, maar ieder zijn smaak.  Ik weiger foto's van eten te maken, maar heb hier even getwijfeld. Bart was stiekem een kijkje gaan nemen aan het strand en na de zoektocht naar de pratende vriend van Shrek spreidde we daar onze handdoekjes. Weer zo'n magisch plekje op Bonaire... Snorkelen, zwemmen, niksen en vrienden maken en weer kussend afscheid nemen van het personeel. For the record, dit laatste doet Boet. Hij zorgt er op veel plaatsen voor dat hij vrienden maakt met de kok, de ober, de serveerster of de conciërge. Deelt kussen, knuffels en highfives uit en amuseert zich kostelijk. 

En dan vanavond weer een zelf gekookte pot op ons eigen balkonnetje. We komen erachter dat de gekozen locatie en het appartement een schot in de roos is. 

Hier wil je toch niet meer weg?

Toch zijn er een paar dingen die ik niet ga missen van deze onvergetelijke trip, zonder te zeuren. Het in en uit- en inpakken van die verdomde reistas. Achter Bart aanrennen op een vliegveld met Boet, buggy, rugzak enzo verder. Deze man vliegt zoveel dat hij soms vergeet dat er nog een deel van hem achter hem aan komt. En we hebben wat vliegvelden gezien. Ik ben mijn meegenomen kleren helemaal zat. Hoe speel ik het klaar om ALTIJD, lange of korte trip, de verkeerde spullen mee te nemen. Bang om het koud te krijgen dus te veel lange broeken.Twee paar schoenen, waarvan er eentje gewoonweg niet lekker zit. Slippers die toch nergens bij passen. Shirts voor Boet waarvan ik wist dat ze te klein waren en shirts voor mezelf die serieus maar op 1 broek passen. En als je dan iets nieuws wil kopen, past het niet in die verdomde veel te zware reistas. Boet is echt een kanjer, luistert niet altijd even goed als wij dat willen en heeft zijn streken, maar je kunt hem serieus overal mee naartoe nemen, hij is gezellig, snel tevreden en brult alleen af en toe als hij zijn zin niet krijgt of moe is. Alleen iedere dag hetzelfde liedje over douchen, aankleden, tv uitzetten...!

We maken zoveel mee dat er genoeg te vertellen en te delen is dus enge stiltes zijn er niet gevallen. Maar ik kijk ook weer graag een keer tegen iemand anders aan en ik weet zeker Bart ook, want ik kan me toch vervelend zijn.

Dat was het wel zo'n beetje, dus wij kletsen op ons balkonnetje nog even door of we niet toch blijven....

Al kan ik dan het vierde seizoen van Peaky Blinders niet zien, want Peaky kijkers in Nederland, jullie mogen dan een kerstkadootje hebben ontvangen van meneer Netflix. Hier op Bonaire heeft die goedlachse dikzak met baard en rode muts niks gebracht... seizoen 1, 2 en 3 ... niks 4.