Het was een Thaise

Ik vind massages heerlijk, maar vind het ook wel een dingetje.. moet over een hele hoge spreekwoordelijke drempel heen. Heb der al een heleboel gehad hoor: Thaise in Thailand, Thaise in Duitsland, Maleisische, Thaise in Indonesië, Nederlandse, Thaise in Amerika, ga zo maar door en nu was de Colombiaanse aan de beurt. Bart regelde voor mijn verjaardag een Colombiaanse massage op het onbewoond uitziende eiland waar we drie dagen verblijven. Een uurtje varen vanuit Cartagena en je bent op Isla de Rosario. Een boottochtje met onderweg een heuse onderzeeër een voormalige gevangenis en een scheepje volgeladen met enthousiaste toeristen. Bij aankomst wordt je meteen aangeklampt door de eilandbewoners die je iets willen verkopen... maar wij zijn volleerd No Gracias- zeggers dus wimpelen de heren af, behalve de massage mevrouw bleek dus later. 

De massagetafels staan midden tussen de hutten in met een prachtig uitzicht op de zee. Overal waar je kijkt is trouwens dat prachtige uitzicht. Maar voor de massagetafels snap ik het niet helemaal. Je ligt een uur lang met je kop door een gat naar de grond, de binnenkant van je ogen of het plafond te kijken, dat uitzicht zie je helemaal niet, maar jij bent wel uitzicht voor die enthousiaste toeristen van hierboven, want die zijn inmiddels van de boot af gestapt! Desalniettemin de massage is heerlijk, maar bij mij duurt het altijd even totdat ik echt ontspan. Eerst moet je in je steenkolen Spaans of Thais of de taal waar je ook bent, vragen waar je je spullen moet laten en sta je een beetje de dralen. Dan ga je liggen met je hoofd door dat gat en kom je erachter dat je voeten nog helemaal onder het zand zitten en de Thaise, Duitse of Colombiaanse in dit geval eerst je voeten moet schoonvegen. Maar langzaam ontspan ik dan toch... heel even, want dan hoor ik ze weer zachtjes met elkaar praten en lachen.. en ze weten verdorie dat ik der niks van versta, ik versta noch Thais nog Colombiaans of Maleis! En dan kom je op het punt dat je weet dat ze bijna klaar is, ze is aan je hoofd beginnen en je hoopt dat ze nog even doorgaat en opnieuw bij je vingerkootjes begint... helaas.. het zit erop en het was heerlijk.. een beetje ontspannen. Volgens mij was het een Thaise trouwens... 

Cartagena is trouwens een prachtige stad geheel ingepakt door muren... met kanonnen én piratenschepen, het museum dat we bezoeken in de stad vertelt ons de hele geschiedenis van de stad.. wie ontdekte, wanneer de treinverbinding zorgde voor handel.. Boet vindt het machtig interessant, want overal waar hij kijkt ziet hij treinen en piratenschepen. En in het museum is het niet zo warm. Ons was al vertelt dat Cartagena erg heet was en daar is niks aan gelogen. Maar het mag de pret, op een paar momenten na niet drukken. 

De eerste avond dat we kennis maken met Cartagena slenteren we door de stad en verdwalen bij elke straathoek, bij daglicht is het niet anders behalve dat er vier keer zoveel mensen door de straten lopen. Toeristen, taxi’s, studenten, kunstenaars, verkopers, locals.. alles krioelt er door elkaar. Hoge stoepen en gaten in de straat zorgen ervoor dat het met een buggy een survival wordt, maar we hebben het overleeft. En na een prachtige zonsondergang met wel 100 gelijkgestemde, een Argentijnse touristtrap, een super leuk uitziend restaurantje waar de wijn al een jaar open stond en de aardappelen van eergisteren waren, nipte we toch nog aan een cuba libre en mojito in een ouderwets Cubaans tentje met heerlijke live muziek...

De dag erna weten we iets beter de weg en gaan iets eerder naar buiten om met de ergste hitte aan het zwembad te liggen en ‘s avonds eten we bij een relaxed restaurant met een chef die bij Gordon Ramsey heeft gekookt en Boet na drie happen op de bank in slaap valt. 

Heerlijk avondje... You have a great kid, zegt onze Amerikaanse buurvrouw... dat klopt, meestal wel... en hij slaapt overal, net als zijn moeder.

We vertrekken op tijd naar de haven in Boca Grande om met de boot naar Isla Rosario te vertrekken! En zoals hierboven beschreven, het ziet eruit als onbewoond, maar dat is het niet... 

Als mijn verjaardag is aangebroken blijkt dat ook Boet de opdringerige verkopers niet heeft kunnen weerstaan, want ik krijg een zelf uitgekozen armband... vervolgens kijkt hij elke twee minuten naar mijn arm en owee als ik hem niet om heb.

Mijn verjaardag zal na vorig jaar nooit meer hetzelfde zijn, daar drinken we een fles champagne op, waar ik buikpijn van krijg als ik hoor wat hij kost.. 

Mijn verjaardag, op een uiterst bijzondere plek dit jaar, zal na vorig jaar altijd bijzonder zijn. 

Proost lieve Angela... never miss a moment to drink champagne! 

Nog een kort dagje op Isla de Rosario en dan truuk, truuk truuk nao Cartagena. We bezoeken het Aquarium op het eiland waar we kleine, grote en hele grote schildpadden van heul dichtbij zien, maar ook een dolfijnen en haaienshow op aanraak afstand. Boet vindt het allemaal een klein beetje eng en wil heel graag terug naar de schildpadden, waar hij vervolgens hele conversaties mee heeft: dag meneerde schildpad, hoe maakt u het. Met mij gaat het goed, ik heb net dolfijnen gezien die mijn opa Robbie aan het zoeken waren, om nat te spuiten.

Voor de derde keer lunchen in hetzelfde restaurant en terug op de boot. In Cartagena bezoeken we de expo ruimte van de Amerikaanse kunstenaar die we eerder in Medellin troffen en ons lekker maakte voor deze prachtige stad. De 30ste opent zijn expositie, maar we krijgen een prive tour.

En dan nu vanuit Boca Grande op zoek naar de vervolg bestemming.

Life is like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get...