Look who's back

Jij kent dat ook, dat je een dag of soms zelfs twee, voelt dat alles mis gaat. Niet overdreven mis. Ik heb het hier niet over auto ongelukken, daken die van huizen waaien of iets dergelijks van deze ernstige aard.

Maar over vertraging, uitvallen van een buslijn zodat je moet lopen, fietsensleutels die onvindbaar zijn, that kind of stuff. 

Afgelopen maandag en dinsdag was ik aan de beurt.

Ik ben trouwens niet op wereldreis, maar ik vond dat ik het motto Let's go somewhere, weer eens even af moest stoffen en besloot afgelopen zaterdag om mijn ouders te gaan verrassen in Barcelona. Mijn grote, klein broer geeft les in deze Spaanse capital en moet er zo af en toe een paar dagen naartoe en dit keer ging ik mee, in het geniep.

Want op maandagmiddag was er een date gepland met vader en moeder en zij waren vanaf nu het te verrassen object.

Alleen de voorpret op zondag was al bijna onbetaalbaar. Het gevoel hebben dat je tegen iedereen het verhaal moet verdraaien, zodat je ouders er niet achterkomen wat je van plan bent. Zo'n gevoel dat je op je tenen moet lopen en fluisteren, omdat ze je anders horen. En dat alles terwijl ze in een caravannetje in Spanje zitten. 

My not so lucky day startte vrijwel tegelijk met mijn verrassingsact. Na 7 telefoontjes pas een lift naar het vliegveld vinden (normaal doet mijn vader dat, maar die zat nog steeds in dat caravannetje). Iemand anders op stoel 7B vinden en daar een vermoeiende discussie mee voeren in het Duits, gecombineerd met mijn beste Russisch en Spaans. Misschien dat de botox uit haar lippen in haar oren was gelopen, dat zou een heleboel verklaren. Eenmaal geland in Barcelona het vliegtuig niet uit kunnen, omdat er iemand onwel was geworden en de ambulance broeders eerst naar binnen moeten.

Al met al, ik had het hier al moeten aanvoelen.

Desalniettemin, de taxichauffeur bracht me naar het strand, waar mijn moeder op onze gezellige familieapp iedereen de ogen aan het uitsteken was met strandfoto's en sangria. Niet wetende dat Teun (die broer) hun locatie allang had gedeeld en ik 4 minuten verderop nog steeds op mijn tenen liep en fluisterde. 

Als je jaloers bent op mijn sangria, typte mijn moeder, dan moet je maar het vliegtuig pakken was mijn que. ' Is deze stoel vrij?' Werd door mijn beide ouders met ja beantwoord, maar echt kijken deden ze niet dus ik bleef gewoon staan. Mijn vader zei nog een keer, nu wat harder, JA! Maar ik moest mijn zonnebril af doen om ze in te laten zien dat ik het vliegtuig had gepakt voor die sangria. Onbetaalbaar die reactie.

Een gezellig avond en morgen volgde met heerlijk eten en dito wijn.

Mijn not so lucky day ging de volgende dag pas verder, toen ik na ongeveer 23.000 stappen en 10 verdiepingen mijn zonnebril in de lounge van het hotel liet liggen. Niet zo'n probleem op zich als je daar een half uur later achter komt en het hotel belt. Echter namen die niet op, toch sloeg ik het aanbod van Teun af om terug te lopen. Had al genoeg gelopen die dag. Ik probeerde nog 1 keer te bellen en warempel, ze namen op en hadden mijn zonnebril gevonden, this could be my lucky day.

Eenzelfde soort avond als die daarvoor volgende, met heerlijk eten en nog lekkerdere cava. En een plein rendez vous met Paula en Dustin, ik zou het bijna vergeten. Hollandse regen zorgde ervoor dat het restaurant (een aanrader trouwens) waar we aten een taxi voor ons belde en tien minuten later stonden we weer in de lift van het hotel. Zonder portemonnee. Nee, niet de alom bekende zakkenrollers, maar ikzelf had ervoor gezorgd dat mijn portemonnee in de taxi was achtergebleven. Zonder geld, dat had ik eruit gehaald om te betalen, maar inclusief pinpassen, creditkaart en ID. Oh en een volle spaarkaart van Milk & Cookies, eeuwig zonde.

Een telefoontje naar de taxicentrale zorgde helaas voor de teleurstellende reactie.....niks gevonden. Pasjes geblokkeerd, even balen, maar de avond was te leuk geweest om te gaan zitten mokken. 

De volgende morgen was het veelbesproken facebook dat voor vioolmuziek zorgde. Hi, I found your wallet and I will bring it to the reception op the hotel. Halleluja! Wat een top taxichauffeur. 

Klaar voor vertrek melde ik me bij de receptie om te vragen of ze mijn portemonnee niet wilde opsturen als hij gebracht zou worden. Weer vioolmuziek, een la werd geopend en daar kwam mijn Smaak Amsterdam in army green uit de la. 

Euforisch stuurde ik de taxichauffeur een bericht om het nogmaals te bedanken. 

Een uur later kreeg ik een bericht terug;

I'm not your cabdriver, I entered the cab after you guys left, I'm in the same hotel.

Ik vroeg hem me te beloven als hij in Venlo was, hij zich via dezelfde weg moest melden. 

It was my lucky day after all!