Alejandro

 Waar is mijn vriend mama? Is mijn vriend al aan het werk? Slaapt mijn vriend al? Boet maakt zoals de meeste van jullie weten vrij snel vrienden, al is het maar voor even. In het hotel in Medellin werkt een van zijn vrienden Alejandro als portier. Iedere morgen groeten de twee elkaar met een geheimzinnig uitziende handshake, doen ze verstoppertje met elke keer dezelfde verstopplaats achter de deur en roept Boet vrolijk ADIOS als we het hotel verlaten. Als hij niet aan het werk is en iemand anders zijn buggy naar boven tilt zie je de teleurstelling in zijn ogen. Alle receptionistes zijn stik jaloers, want die ziet hij niet staan. Als we het hotel na vier dagen verlaten fluistert Boet in mijn oor nadat hij Alejandro een knuffel heeft gegeven; mama Asjelandro is mijn vriend, voor altijd.       
   
Eigenlijk zijn we alleen maar Alejandro's tegen gekomen in Colombia tot nu toe. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam, probeert Engels te praten en zorgt voor een warm gevoel. We wisten eigenlijk niet zo goed wat we van Colombia moesten verwachten. Terwijl een boekje, 3OpReis en blogs van andere je best een idee geven, het echte gevoel krijg je pas als je er bent. Voor wie de serie Narcos, die zich voor een deel in Medellin afspeelt, heeft gezien... It is only tv man...
Ik had ergens gelezen dan Colombianen niet graag praten over de tijd van Pablo Escobar, maar na een paar uur in de auto met onze gids begonnen we er toch over. Hij is nog iets te jong om het van dichtbij te hebben mee gemaakt, maar zijn familie en de naweeën wel degelijk. Hij vertelt dat de serie op Netflix voor hen best veel kwaad doet, omdat men denkt dat de wereld er nog zo uitziet. Daarnaast vertelt hij dat El Patron in de serie gespeeld wordt door een grote acteur terwijl Pablo in real life, een kleine opdonder was.  Jose vertelt ons nog veel meer gedurende onze tour door de stad. Waar we met de kabelbaan meegaan, die voor de arme Colombianen een utikomst biedt om te kunnen werken, omdat hij ze binnen tien minuten naar de stad brengt. Tijdens deze rit zie je wel het grote verschil tussen arm, armer en armst, hoe hoger je komt, hoe slechter de huizen en hoe gevaarlijker, aldus Jose. Hij brengt ons naar de ' vette' beelden van Botero (kunnen we weer afvinken Helmien ;-), het museum van cultuur en loodst ons door het enorme drukke en chaotische verkeer. Heerlijk... een stad zonder chaotisch verkeer en voetbalclub, is der geen.
Nadat we een dagje genikst, gewandeld, winkeltjes bekeken hebben en kennis hebben gemaakt met de regen van Medellin vragen we het hotel weer een tour te boeken met Jose. 
Dit keer naar Guatape, waar de op een na grootste rots te zien is. en die is groot kan ik jullie melden. De Australiërs hebben de wedstrijd gewonen, want daar staat de grootste. De rots op zich hebben we eigenlijk vrij snel gezien het dorpje waar we later gaan lunchen en de lokale cuisine proeven is super gezellig en kleurrijk je zal er zomaar vrolijk van worden. Een heerlijke dag die in stijl eindigt... met regen. We eten in Osio een restaurant door vele aanbevolen, we zijn op tijd maar hebben niet gereserveerd dus zetten ze ons aan de wacht tafeltjes waar we ook mogen eten. Niks te veel gezegd door de Medellianen... verukkeluk! 
En daar was dan toch echt het afscheid van Boet zijn vriend, Boet vermaakt zich overigens nog steeds prima.   Laten we hopen dat het hem allemaal een klein beetje bij blijft. Ik twijfel er sterk aan, want ik heb hem net al zeven keer gezegd dat hij bij het zwembad niet mag rennen. Dat blijft hem ook niet bij....

Morgen is Cartagena bij daglicht aan de beurt om ontdekt te worden. Hopelijk heeft de burgemeester dan besloten weer alcohol te schenken, want vandaag verbood hij het.
en de welgemeende excuses voor de vele typ en spelfouten, ik zie ze ook en voel de ogen van Hanneke in mijn rug, echter is teruggaan in de reeds geschreven tekst een drama, dus ik kies ervoor mijn zwakte aan jullie te laten zien, ik maak typfouten en een heleboel.